Holland, 25 september 2023

In Badlands NP staan we een paar dagen op het mooiste plekje van de wereld, eindeloze prairie, die opeens opent in een ravijn van ruige heuvels. Vind het moeilijk te omschrijven, kijk maar naar de foto’s.

En daarna begint de lange weg naar het oosten. We hebben een route uitgezet om langs de grote meren te rijden en dan naar New England (oa staten Vermont, New Hampshire, Massachusetts). We vermijden de snelwegen zoveel mogelijk en rijden over mooie weggetjes. Lake Michigan met Holland kunnen we niet overslaan, dus staan we op een camping aan het strand van Lake Michigan. Die grote meren zijn zo groot dat het als een zee eruit ziet. Inclusief duinen en een mooi breed zandstrand, met veel meeuwen. Als we ’s avonds bij zonsondergang aan de waterlijn zitten, is het net de Nederlandse kust.

We gaan natuurlijk ook even de stad Holland in en kunnen het niet laten om lekkere oude brokkelkaas te kopen, een zakje gemengde drop en een ontbijtkoek. Amerikanen zijn geen kaaseters, dus we kopen  voornamelijk in plastic verpakte processed kaas, op brood dat nooit oud wordt. Leg het in een la en kijk er pas 2-3 weken later naar. Het ziet er precies hetzelfde uit, niet echt oud en nog even klef. Maar goed, we kunnen er goed mee leven. Maar wel lekker om nu even echte kaas te proeven.

Onze weg gaat door naar het oosten. Het lijkt eigenlijk nog iets te vroeg voor de volle herfstkleuren waar New England zo bekend om is. Maar, we zijn er nog niet, dus wellicht valt het nog mee.

Het oostelijk deel van de US is voor ons wat moeilijker te bereizen. Er is nauwelijks ‘public land’ en dat beetje dat er is, mag je meestal niet zomaar staan. We zijn dus aangewezen op campings en die zijn er niet zo heel veel. Het is ook niet zo toeristisch. Wel kan je altijd terecht op de RV-parken, maar daar staan we tussen de hele grote campers in, mannetje aan mannetje en nogal duur, 60-70 dollar per nacht. Dat doen we niet. Uiteindelijk vinden we altijd wat, mede dankzij….iOverlander.com.

Met naar het oosten rijden, hebben we ook het gevoel dat we naar het einde van onze reis gaan. En, dat willen we niet. We hebben daarom het idee opgevat om door te reizen, naar Mexico, Belize, Guatemala, Honduras, Nicaragua, Costa Rica en uiteindelijk Panama. Daar beslissen we wat we verder doen: door over de PanAmerican Highway naar Zuid-Amerika, of terug (en terug is dan ook nog open USA of NL). Als we doorgaan naar Zuid-Amerika dan moeten we de camper in Panama verschepen naar Cartagena in Colombia, omdat er in een klein deel van Panama-Colombia, geen wegen zijn. Tegenwoordig een natuurgebied waar geen wegen mogen worden aangelegd. In het verleden mocht dat wel, maar er waren teveel tegenkrachten, die veel verdienden aan de overtochten van Panama naar Colombia en vv. De PanAmerican Highway is overigens geen echte highway maar een gebied waar de meeste overlanders een route kiezen.

Dat gaat alles bij elkaar wel weer een tijdje duren, daarom komen we tussendoor een paar weken naar huis. Even familie en vrienden zien en dan weer terug voor de rest van de reis. We hebben tickets geboekt vanuit Washington, voor 10 oktober. En we hebben een overdekte parkeerplaats in een storage center gereserveerd, vlakbij het vliegveld.

Prairie, eindeloze prairie

Badlands National Park

Holland in Michigan

De kust van Lake Michigan bij Holland

Was getekend, vanaf het strand van Holland

Terug in de USA, 15 september 2023

We zijn weer terug in de USA. We zijn naar Glacier NP geweest, hebben de beroemde Going-to-the-Sun-Road gereden. We mogen er net in, max lengte van 21 foot = 6,4 meter. Wij zijn 6,25 meter, dus prima. We zijn om ca. 9.00 in het midden van het park, de Logann Pass, waar de meeste en mooiste wandelroutes beginnen. Maar er is geen beginnen aan. De parkeerplaatsen zijn stampvol en mensen blijven rondjes rijden om toch een plekje te vinden. Maar de mensen die hier geparkeerd staan op dit vroege tijdstip, zijn aan het wandelen en voorlopig nog niet terug. We rijden dus door zonder gewandeld te hebben. We spreken later een Nederlands stel (gebeurt nogal eens dat we door Nederlanders worden aangesproken omdat ze geen auto met Nederlands kenteken verwachten). Zij waren om 6.15 uur op de parkeerplaats van Logann Pass en hadden net één van de laatste plekjes. Zij zijn dus rond 5.30 uur het park ingereden om op tijd te zijn voor een parkeerplek. Hoe mooi Glacier National Park ook weer is, de drukte staat ons tegen. Overal mensen, auto’s, mensen. We boeken nog een tijdslot voor een niet geasfalteerde weg (wordt door veel minder mensen gereden) en maken een mooie en vooral rustige tocht.

We rijden daarna naar Theodore Rooseveld National Park. Wat een verademing. We vinden plek op de camping midden in het park. Fietsen, wandelen en zijn alleen op de wandelpaden. Wat een rust, en zo mooi.

Op een wandeling zien we in de verte een veld met veel bizons, maar even later loopt er een bizon op ons pad, ons tegemoet. We lopen een eind van het pad af tot de bizon ruimschoots is gepasseerd en lopen verder. We komen bij wat een prairie dog town wordt genoemd. Een gebied met veel gaten in de grond. Als je nadert hebben de prairiedogs  je allang horen aankomen en zijn in hun holletjes geschoten. Maar als je dan rustig afwacht, dan komen ze na een paar minuten voorzichtig gluren of het gevaar weg is en gaan weer hun gang, eten zoeken, knabbelen. Tientallen zijn er om ons heel en als we heel zachtjes ietsje doorlopen, blijven ze rustig zitten.

Op de camping is het ook een komen en gaan van dieren. Bizons op de camping, longhorn koeien. Je moet deze dieren wel in je camper afwachten, ze kunnen toch aanvallen, maar zijn ook wel gewend aan mensen op de camping.

Omdat we hierna naar Badlands NP gaan, komen we bijna langs Mount Rushmore, dus die pakken we ook nog maar even mee. Mount Rushmore is het park waar 4 voormalige presidenten zijn uitgehouwen in de rotsen: George Washington, Thomas Jefferson, Theodore Roosevelt en Abraham Lincoln. Natuurlijk met een grote ‘boulevard’ die er naartoe leidt, met vlaggen, plaquettes. Proud to be an American, roept iemand op een YouTube bij het monument.

We rijden veel om van Glacier naar Theodore Roosevelt NP te komen en van daar naar Mount Rushmore en Badlands NP. We rijden door een prairielandschap van gele velden, heuvels, soms meer als een soort ‘buckelpiste’ landschap. Koeien, farmland, veel oude schuren, oude auto’s op het erf. Het is een mooie rustige schoonheid, waar we erg van genieten.

Camping net buiten Glacier NP

De prairies

Montana is één van de grootste olieproducerende staten van de USA

Longhorn koe op de camping

Een bizon op ons pad

Prairie dogs

Al bijna herfst

Vlnr George Washington, Thomas Jefferson, Theodore Roosevelt, Abraham Lincoln

Was getekend,

 Zondag, 3 september 2023

We zijn nog in Canada. Na onze campingervaring in het noorden van Jasper National Park rijden we op ons gemak over de Ice Field Parkway zuidelijker. We hebben voor één nacht nog een camping kunnen reserveren, dat geeft wat meer rust, dat je niet al in de ochtend bezig moet zijn waar je vannacht een plek kan hebben. We nemen regelmatig zijwegen langs de Ice Field Parkway. Overal is het druk, druk, druk. We zeggen vaak dat het drukker is dan een Ikea op zaterdagmiddag.

Na Jasper rijden we via de Ice Field Parkway zuidelijker. De Columbia Icefield en Glacier is indrukwekkend, niet alleen door het grote ijsveld en de gletsjer, maar ook omdat er bordjes staan tot waar de gletsjer 10, 20 jaar en langer geleden kwam.

We rijden via de Ice Field Parkway Banff National Park in. Dé highlight van Banff NP is Lake Louise. Zodanig dat op alle wegaanduidingen niet Banff NP staat, maar Lake Louise. Je kan er niet omheen. Maar, we hebben onze twijfels om naar Lake Louise te gaan. Het is er zo druk, waardoor je er alleen met een shuttlebus naar toe mag. Je moet een tijdslot voor de shuttlebus boeken, dan moet je dus klaar zitten om on-line een ticket hiervoor te boeken zodra het wordt vrijgegeven (8.00 uur ’s morgens, 2 dagen tevoren). En dan met een bus in de drukte worden losgelaten. We spreken een paar keer mensen die wel naar Lake Louise zijn geweest; zij bevestigen dat het er zo verschrikkelijk druk is. We besluiten definitief om Lake Louise over te slaan. Maar we zien net zo goed hele mooie meren onderweg en op wandelingen.

We spreken ook mensen van wie het hele reisschema door de bosbranden is omgegooid. We rijden ook op wegen waar staat dat de weg is afgesloten vanwege bosbranden, zelfs de Trans-Canada Highway 1, die dan net weer is vrijgegeven. Als we een overnachtingsplek zoeken stuiten we ook op een weg die is afgesloten ivm bosbranden.

Het zicht op de Rockies blijft heel beperkt. Na een nacht regen is het wel beter, maar op de langere afstand zie je soms nog net een contour, of vermoed je een contour, maar zie je het niet goed. Dat betekent dat we niet het gevoel hebben omringd te zijn door majestueuze bergen, zoals je die wel zou zien zonder de rook. Wij noemen het inmiddels de Smoky Mountains. Voor ons jammer, maar veel erger voor de mensen die huis en haard verliezen aan het vuurgeweld.

We rijden zuidelijk, door naar Waterton Lakes National Park. En daar is het rustig. We rijden naar het prachtige Cameron Lake. Geen hotels, geen restaurants, alleen een kanoverhuurder. Het is rustig, er zijn wat mensen aan het picknicken, kanovaren, zwemmen. Zo aangenaam na de drukte van Jasper en Banff National Park.

Ons volgende doel is terug de USA in, naar Glacier National Park. Het grenst aan het Canadese Waterton Lakes NP, maar aan de andere kant van de grens, de USA-kant.

En Glacier NP is ook weer een heel druk park, met de beroemde ‘Going-to-the-Sun-Road’. Omdat dit park zo populair is moet je er weer een tijdslot voor reserveren. Weer on-line klaarzitten, 1 dag tevoren om 8.00 uur ’s morgens en hopen dat je een tijdslot te pakken krijgt. Lukt dat niet dat is je enige optie nog om vóór 6 uur ’s morgens het park in te rijden, dan heb je nog geen tijdslot nodig. We gaan het zien. We zijn nu eerst een paar dagen in hibernation (winterslaap). Het is Labourdayweekend en samen met Memorial weekend (eind mei) de drukste weekenden van het seizoen. We zoeken een plekje een eindje van de drukte af, op een camping aan het St. Mary Reservoir, leek me lekker voor een paar dagen, maar helaas het reservoir is zo goed als leeg. Triest te zien hoe alle infrastructuur voor watersport er verlaten en er kapot bijhangt (op de helling van het meer). Hoe komt dit reservoir zo leeg? Volgens de camphost, die hier woont, was het meer in het voorjaar nog vol, maar door het droge voorjaar en zomer en door het besproeien van de tarwevelden in de omgeving is het meer leeg getrokken. Het zal jaren duren voor het weer vol is (als ze een goed/nat najaar, winter en voorjaar hebben). De sproeiinstallaties op de velden zijn heel indrukwekkend. We er hebben geen foto’s van gemaakt, maar wel één van internet gehaald. Volgend keer 'back in the USA'.

Smoky Mountains

In de verte een contour van de Rocky Mountains

Bow Lake, vroeg in de morgen

Bow Lake

Cameron Lake in Waterton Lakes NP, de resten van een bosbrand van 2017 nog duidelijk te zien

Bos na bosbrand in 2017

St. Mary reservoir

Was getekend in 'the Red Chair'