Den Haag, 15 maart 2020.
Het duurde even, maar we hebben eindelijk de bus terug.
De boot die 31 januari uit Port Elizabeth zou vertrekken,
werd ook geannuleerd. De volgende boot was gepland voor 8 februari en daarop is
de bus uiteindelijk geladen. De boot zou vervolgens rechtstreeks naar
Bremerhaven varen, waar we hem 5 of 6 maart zouden kunnen ophalen. We konden de
boot volgen op marinetraffic en daar zagen we dat hij in Angola aanlegde en in
Benin en in Ivoorkust en in Senegal. Voor de kust van Abidjan (Ivoorkust) heeft
hij zelfs 3 dagen liggen wachten voordat de boot de haven in kon.
Uiteindelijk was hij 9 maart in Emden, dat is vlak bij
Groningen en het zou wel geweldig zijn als we onze bus daar hadden kunnen
ophalen, maar daar werd niets afgeladen. Bremerhaven ligt een paar uur varen verder,
maar ook in Emden bleef de boot 2 dagen liggen wachten. En natuurlijk werden
we niet geïnformeerd over de vertraging en waren we bijna dinsdagochtend op de
trein gestapt, verwachtend dat de bootdie dag zou vertrekken (volgens het
schema op marinetraffic). Toch nog even gebeld naar de forwarder, daar bleek
dat de aankomst in Bremerhaven 2 dagen was uitgesteld. Gelukkig dus niet op de
trein gestapt en de hotelreservering kon ik makkelijk uitstellen. Maar,
communicatie is niet alles bij deze verscheping.
Donderdag met de trein naar Bremerhaven en vrijdagmorgen
naar de forwarder om de papieren op te halen en dan zouden we naar onze bus
worden gebracht.
Het was hondenweer, 5 graden, storm en regen. Dus met een
taxi naar de forwarder. Daar kregen we een papier en een plattegrond en een
minuut later stonden we weer buiten: 2 km lopen door de regen, storm en kou,
want ze konden ons niet brengen en hadden we de taxi maar moeten laten wachten.
Oh, communicatie. Natuurlijk hadden we de taxi kunnen laten wachten, maar dat
wisten we niet, hè.
Na 100 mtr lopen zijn we teruggegaan naar het kantoor van de
forwarder en toen hebben ze ons even gebracht… Nou en daar stond onze bus. Aan
de buitenkant helemaal gaaf en aan de binnenkant ook, helemaal onberoerd. Heel,
heel opgelucht. Daarna nog een tijd bezig geweest om het haventerrein af te
komen. Er staan geen borden, dus achter een vrachtwagen aangereden en inderdaad
bij slagbomen gekomen. Maar dat bleek de uitgang van een andere maatschappij
(ze hebben dus blijkbaar uitgangen per vervoersmaatschappij). We moesten een
andere kant op. Gelukkig troffen we een aardige Engelsman bij dit hek, die zei
dat hij wel iemand zou bellen, dan konden we daar achteraan rijden. Nou, heel
aardig, want we hadden het nooit gevonden en dan hadden we nu nog over dit
gigantische haventerrein gereden. En er staat nergens een aanduiding.
Daarna even tanken want je voertuig moet met een bijna lege
tank de boot op. Toen we wilden vertrekken van het benzinestation, werden we
klemgezet door de douane. Een busje van het Duitse Zollambt. Er springen vier
douaniers uit. Die ons twee aan twee aan iedere kant van de bus benaderen. Wat
is er nou weer aan de hand? Wat doen we verkeerd? Nou niets, maar ze zagen een
Hollandse camperbus en wilden die controleren. Ik dacht dat we de hele bus
zouden moeten leeghalen, maar ze vroegen ons alleen of we verboden waren bij
ons hadden, zoals pepperspray… Dat ook weer opgehelderd.
Omdat wij niet wisten waar het douanekantoor was, waar we
onze Carnet de Passage moesten laten stempelen om onze EUR 5.000 deposit terug
te kunnen krijgen, zijn ook zij weer voor ons uitgereden naar het
douanekantoor, ook weer zeker 5 km. verderop. Erg fijn dus.
En toen naar huis gereden. Het zonnetje ging schijnen, de
kachel brandde lekker en het voelde weer heel fijn en vertrouwd om zo gezellig
naar huis te rijden. We konden alleen niet zelf koffie zetten, want we hadden
nog geen gasfles.
Nou het duurde dus even, wij zijn al 8 weken thuis, maar
gelukkig is alles goedgekomen, zelfs op vrijdag de 13e.
En wat verder? Natuurlijk maken we al weer volop plannen. De
keuze voor Azië hadden we al eerder gemaakt. Het plan is nu om half mei te
vertrekken en via Rusland naar Mongolië te rijden, daarna door Kazachstan,
Kirgistan, Uzbekistan en Turkmenistan. Deze route heb ik in de afgelopen weken globaal
uitgewerkt. Na Turkmenistan hebben we de keuze om met de boot over te steken
naar Azerbeidzjan en dan door Georgië naar Turkije, op ons gemak door Turkije
en dan terug naar huis. Of door Rusland terug rijden.
Maar, kunnen we er nog wel heen? Steeds meer landen in die
regio hebben restricties voor reizigers uit Europa. Bij een aantal landen wordt
naast Italië ook Nederland specifiek genoemd.
Daar kunnen we nu niets aan doen, we moeten afwachten en
houden jullie op de hoogte vanaf ca. half mei.