Big Bend National Park, zondag 26 februari 2023.

 Big Bend is een nogal afgelegen National Park. Het ligt tegen Mexico aan, aan de Rio Grande, de grensrivier tussen Mexico en de USA. Het gebied heet de Big Bend omdat de Rio Grande daar een bijna volledige U-bocht maakt. Het is een heel divers park en vooral ook heel groot. Overigens klinkt de Rio Grande als een grote rivier, maar is slechts een stroom, ca. 10 meter breed en meestal niet diep. Op veel plekken kan je hem lopend oversteken.

Over hoe mooi Big Bend is, ga ik niet veel vertellen, de foto’s spreken voor zich. We fietsen naar het beginpunt van een wandeling, of rijden een scenic route met onderweg een paar kortere wandelingen. De temperatuur heeft niets meer met winter te maken. Overdag is het tot een graad of 27-28, ’s avonds lekker rond de 22-24 graden en ’s nachts koelt het af tot ca 12-14 graden. Kortom, ideaal weer. We wandelen ’s morgens vroeg of nog een sunset walk.

We hebben 3 verschillende campings geboekt, eigenlijk wat er nog beschikbaar was. Alle campings in het park zijn zogenoemde ‘primitive campsites’, geen ‘hook-ups’. Een hook-up is een 30 tot 50 ampère elektriciteitsaansluiting, aansluiting op het waternet en aansluiting op de riolering. Caravans en campers zijn hierop ook ingericht, zodanig dat je ze zo kan aansluiten op de voorzieningen. Op de ‘normale’ campings heb je al deze faciliteiten wel, maar betaal je ook zomaar $ 50 per nacht. Op 30-50 ampère kan je wel je airco laten draaien. Ter vergelijking: thuis hebben we een hoofdzekering van 25 ampère. Hier krijg je voor je camper dus 2 x zoveel elektriciteit als thuis voor het hele huis.

Een primitive campsite heeft wel een WC, soms ook douches, maar meestal alleen WCs. Je eigen kampeerplek heeft altijd een picknicktafel met banken, een grill/barbecue en een metalen kast waar je etenswaar in kunt bewaren als je met een tent bent. Het is bedoeld om beren en javelinas niet op etenswaar af te laten komen. Beren hebben we niet gezien, wel veel javelinas. Dat zijn zoogdieren, op korte pootjes, met een dik lijf, een soort stekkerneus en een klein staartje. Kortom, ziet eruit als een wildvarken, maar dat schijnt niet correct te zijn. Je mag ze niet met wilde varkens vergelijken, volgens de info van de National Park Service. Maar goed, je hebt er een beeld bij.

De eerste camping hebben we kunnen boeken voor 2 nachten en ligt in het zuid-oosten van het park. Ligt mooi, maar ook een grote camping en tegen een soort moeras langs de Rio Grande aan. Daarom heel veel vliegen. Veel mensen lopen met zo’n soort imkernet over hun hoofd, want de vliegen kruipen in je neus, oren, mond. Wij hebben ook ooit zulke netjes gekocht en we hebben ze nog bij ons ook. Die leggen we over een paar idiote hoedjes die we ook hebben. Dit hebben we al zo lang, en ligt al zo lang in een la te wachten tot je het ooit nodig hebt. En nu is het dus de eerste keer dan we die dingen gebruiken.

De 2^e camping ligt in het noorden-midden. Dit is de meest populaire camping en hebben we voor maar 1 nacht kunnen boeken. De camping ligt in de krater van een voormalige vulkaan, zo’n 10 miljoen jaar geleden gedoofd. Rondom heb je een prachtig zicht op de wanden van de krater. Maar de camping is klein en je staat dicht op elkaar.

De 3^e camping hebben we voor 3 nachten kunnen boeken. Dit is een rustige camping met veel bomen.

De meeste mensen die ons aanspreken hebben een band met NL. Een ouder echtpaar met vouwfietsen spreken ons aan. Amerikanen, maar toen de kinderen nog klein waren zijn ze een aantal jaren achter elkaar op vakantie naar NL geweest. Fietsen met het vliegtuig mee en de kinderen in een aanhangwagentje achter de fiets.

Een andere man, een Canadees, spreekt ons aan omdat zijn ouders in 1958 uit NL naar Canada zijn verhuisd.

We reden een onverharde weg door het park, bijna geen andere auto’s te zien. Een tegenligger houdt ons aan, springt uit de auto en zegt: Goedemorgen. Een man van een jaar of 40-45, die 27 jaar geleden naar de US is verhuisd en nu opeens, in de middle of nowhere, een auto met Nederlandse nummerplaat ziet.

Geniet van de mooie foto’s.

Fort Worth, donderdag 16 februari 2023

Iets uit de geplande richting zijn we nu. We wilden naar een rodeo, Austin lag op de route en heeft ook rodeo’s, maar die beginnen pas half maart. In Fort Worth, tegen Dallas aan, hadden ze wel rodeo’s en nog tickets te koop voor 2 dagen later. Dus staan we nu op de parkeerplaats van het Cowtown Coliseum in Fort Worth.

Zo vlak bij Dallas wilden we toch ook wel naar het 6th Floor Museum. Dit is de 6^e verdieping van het gebouw vanwaar Kennedy is doodgeschoten. Op de hele vloer is een tentoonstelling met foto’s en video’s van zijn leven, zijn presidency en speeches en natuurlijk van zijn ‘assassination’. Aan het eind wordt nog aandacht gegeven aan wat complottheorieën. En natuurlijk is er de hoek met het raam een stukje open en de dozen waarop het geweer heeft gerust. Het klinkt vreemd om hier een museum van te maken, maar het is toch heel respectvol gedaan.

Vanmorgen zijn we vanuit Big Thicket vertrokken naar Dallas. Net onderweg krijgen we een politie-auto achter ons, die met sirene en zwaailicht ons tot stoppen maant. We rijden op een highway, maar vinden snel een zijpad waar we wat van de weg af kunnen staan. De politie-agent komt op ons af en zegt: je zult wel denken ‘what the hell did I do wrong’, maar ik wil eigenlijk alleen maar weten waar jullie vandaan komen! Tja, ook een manier. Hij was heel vriendelijk en nieuwsgierig, hoe we de camper hier hadden gekregen. Stay safe en weg was hij.

Bij een benzinestation raken we natuurlijk weer in gesprek met iemand die, ja, je raadt het niet, wil weten waar we vandaan komen en die natuurlijk zegt ‘like your rig, man. Hij is ook in Europa geweest (zoals de meeste mensen die we spreken) en ook in NL. De meeste mensen beginnen over Amsterdam, zo geweldig…

Hij begint daarna over… Trump, de verkiezingen zijn natuurlijk gestolen en Biden sucks. Hoe moet je reageren, niet tegenspreken, maar ook niet een beetje bevestigend knikken. Gewoon zo snel mogelijk wegwezen.

Het weer is veranderlijk en hangt af van waar je bent. In Florida, de Sunshine State, hebben we weinig sunshine gehad. We hebben de eerste 2 weken voornamelijk langs de kust of in de buurt van de kust gereden. Het was vaak bewolkt, regelmatig een flinke bui. Als het geregend heeft, ontstaat er  langs de kust vaak een dikke mist, die soms 1 of 2 dagen blijft hangen. De temperatuur loopt dan behoorlijk op, vaak tot 20-22 graden. In dikke mist is dat onaangenaam. Als de mist optrekt en de zon gaat schijnen, dan voel je dat het nog winter is. De lucht is dan helder en de temperatuur ’s nachts maar ca 7-8 graden en overdag maximaal 18-20 graden. Eigenlijk heerlijk dus. Naarmate we dieper Texas inrijden is het zonniger, maar ook frisser.

Hier in Fort Worth was het gisteren 22-24 graden en vandaag staat er een harde wind en is het 7-8 graden. IJzig, maar dat hoort bij Texas zeggen ze.

Doordat het nog winter is, is het ook vroeg donker, om ca. zes uur gaat de zon onder en om 7 uur is het echt stikkedonker. Het koelt dan ook snel af.

De rodeo in Fort Worth

’s Avonds gaan we naar de rodeo. In een soort mix van circus en stadion, maar dan kleinschalig. Een ovale piste. Aan het ene eind is een grote opening waar links en rechts 4 hokken zijn, waar de stieren worden ingeleid.

Voorafgaand aan de show is er luide muziek, veel oude nummers en the Boss, Bruce Springsteen. Als de show begint komen alle ‘cowboys’ op, ca. 20-25, waarvan 2 op een podium, omdat zijn de vorige rodeo gewonnen hebben. Er wordt gebeden (for this greatest and safest nation on earth). Dan staat iedereen op, neemt de cowboyhoed af en wordt het volkslied gezongen. Op een groot scherm boven de piste-ingang wordt de vlag van Texas met die van de VS getoond, wapperend natuurlijk.

Dan pas kan de eigenlijke show beginnen. In ieder hok wordt een stier geleid, er gaat een cowboy op zitten, en het hok wordt opgetrokken. De cowboy moet proberen zo lang mogelijk op de stier te zitten, maar minimaal 8 seconden. Bij minder doe je niet meer mee in de competitie. Als de cowboy op de grond ligt, zijn er 3 ‘helpers’ die de stier afleiden, en proberen via de piste-ingang weer weg te krijgen. Als dat niet lukt omdat nogal wat stieren de andere kant op rennen, verder de piste in, dan staan aan de andere kant van de ovale piste twee mannen op paarden met lasso’s. Die gooien een lasso om de hoorns van de stier en trekken hem de piste uit.

Op het grote scherm wordt iedereen gepresenteerd en krijg je alles 3 x herhaald te zien, want ja, sommige zitten maar 3 seconden op zo’n stier, dan is een herhaling wel prettig. Maar als iemand er na 4 seconden nog op zit, begint iedereen te juichen en joelen. Tot hij eraf valt, ohhhh hoor je dan.

Veel van de cowboys komen uit de VS natuurlijk, sommigen uit Canada en nogal wat uit Brazilië.

In de tweede ronde mag iedere cowboy nog een keer, die in de eerste rond meer dan 8 seconden op de stier wisten te blijven zitten. Dan gaat het nu om wie het langst blijft zitten en die heeft gewonnen. Een simpele wedstrijd. Heel Amerikaans opgezet, dus veel muziek, veel praten door de speaker. Met een hele leuke ontspannen sfeer.

Zondag 19 februari 2023

We zijn nu net vandaag aangekomen in Big Bend National Park, ons eerste echte National Park. We hebben 6 nachten kunnen reserveren, op verschillende campings.

De Big Bend ligt tegen de grens met Mexico aan en is het meest afgelegen National Park. Het was dan ook 2 dagen rijden hier naar toe. Onderweg vinden we via iOverlander altijd weer mooie plekjes om te staan, soms op een picknickplaats, soms op een primitive campsite in een National Forest, vaak alleen, soms met nog een paar andere campers.

Het gaat niet altijd goed...

 

 

 

Vicksburg, zondag 12 februari 2023.

Het is Mardi Grass season in het Diepe Zuiden, carnaval dus. Dat seizoen begint een maand voor het echte carnaval op 21 februari. Er zijn elk weekend meerdere optochten in alle dorpen en steden. De grote optocht is pas op 21 februari. Wij komen op een zondag in New Orleans aan, te laat om nog naar een optocht in New Orleans te gaan. Op internet is een schema en we kiezen voor een voorstad (aan de andere kant van de baai) voor de lokale Mardi Grass optocht. Het is vooral een optocht van mooi uitgedoste lokale sportverenigingen en clubs. Maar, bij iedere Mardi Grass optocht worden ladingen kettingen naar het publiek gegooid, in de Mardi Grass kleuren groen, paars en geel.

John vangt een paar kettingen voor mij, zie de één na laatste foto.

We komen laat in de middag op de camping aan. We hebben gelijk voor de volgende dag geboekt voor de shuttleservice van de camping naar New Orleans en we hebben een bustour (hop on hop off) geboekt. We nemen eigenlijk nooit een bustour als we in een stad zijn, maar daardoor lopen we veel, zijn soms te moe om alles te zien wat we hadden gepland en komen bekaf terug. Dus nu voor het eerst een hop-on-hop-off.

De shuttleservice naar New Orleans wordt uitgevoerd door de eigenaar van de camping. We zijn maar met 4 gasten in het busje. En hij praat en hij praat en hij stopt niet met praten. In het begin heb je het idee dat je uit beleefdheid toch moet reageren, maar dat hoeft niet, hij trekt zich niets aan van je bevestigingen, hij praat en praat en praat. Bijna een uur lang. En eigenlijk gaat alles over Katrina, hoe alles erbij lag en wat er nog te zien is en zo, maar ook wat hij straks gaat doen (langs de bouwmarkt) en het gaat maar door.

De dag ervoor zijn ze voor het eerst weer begonnen met de shuttleservice, sinds het begin van Corona, dus bijna 3 jaar geleden. Hij heeft dus 3 jaar lang niet een paar uur per dag kunnen praten, wellicht. Misschien is dit therapie.

New Orleans is natuurlijk toeristisch, maar in deze tijd van het jaar nog niet overlopen. In het Garden District staan de prachtige huizen. Je kunt een wandeltoer maken, dan ga je langs huizen van celebrities, ook Beyoncé heeft hier een huis. We hebben gekozen om op onszelf door dit district slenteren. Vervolgens nemen we de bus weer en stappen uit bij het French Quarter, dat het bekende beeld van New Orleans geeft.

Heel leuk, maar we vinden het aan het einde van de dag ook genoeg.

De volgende dag fietsen we een stuk langs de Mississippi. De dijk langs de rivier is begin vorige eeuw aangelegd en daar loopt ook een fietspad over. Heerlijk rustig fietsen. Langs de Mississippi staan, zeker zo vlak bij de monding, veel grote (vaak petrochemische) fabrieken.

We rijden de volgende dagen langs oude plantages met plantagehuizen. Dit zijn groene eilandjes langs de Mississippi, tussen de grote terreinen van de olie-opslag en fabrieken.

We gaan een eind langs de Mississippi omhoog, soms in de staat Louisiana, soms in de staat Mississippi. Naarmate we noordelijker komen, wordt het verkeer rustiger, het landschap mooier. Geen grote industrieën meer, maar bos, heel veel bos. We staan nu op een camping in een National Reserve. Het is een prachtige camping, midden in het bos, met heel veel afstand tussen de kampeerplekken, met een ‘restroom’ (toiletgebouw, geen douches). Bij iedere plek is een picknicktafel, een vuurring en een barbecue, en, het is gratis. Het grootste voordeel daarvan is dat het niet vooraf kan worden geboekt. Wie het eerst komt, het eerst maalt. We hebben hier geen enkel bereik, dus geen internet. Ik had wel de Volkskrant nog gedownload.

Interessant is dat veel mensen met de auto naar de restroom gaan, dus niet 200 meter lopen. En verbazingwekkend: ze hebben (bijna) allemaal zo’n ‘big rig’, heb je daar dan geen WC in?

We vinden het zo lekker hier dat we besluiten 2 dagen extra hier te blijven. Om wat te wandelen en te fietsen. En om te plannen. We hebben alle National Parks en State Parks waar we naar toe willen op de kaart rood omcirkeld en proberen daar een route uit te halen, die past bij het seizoen en waardoor we niet teveel heen en weer rijden. Dat laatste is bijna onvermijdelijk, maar je wilt niet in mei of juni in Death Valley zijn. Het is moeilijk te bepalen hoeveel tijd we voor een deel van de route nodig hebben. We besluiten om op bepaalde punten in de route te heroverwegen, welke richting we verder uitgaan, afhankelijk van snelheid waarmee we reizen en de beste tijd om ergens te zijn of juist niet te zijn.

Kortom, we hebben duidelijk wat we willen, maar nog niet hoe.