San Filipe, zaterdag 25 november 2023
We zijn in Mexico, niet een onverdeeld hartelijk welkom,
maar daarover straks meer.
Met de velg en de band is het helemaal goed gekomen. De velg
werd bij de Walmart bezorgd. Aan de andere kant van het gebouw is het Auto Care
Center van de Walmart en daar hebben ze voor ons de band van de oude (lekke)
velg gehaald en de band op de nieuwe velg gezet. Duurde een uurtje, klaar is
Kees. De grootste klus was nog om de band van het dak te halen. Bij de garage in
Washington hebben ze dat voor ons gedaan met een lift, nu moesten we het zelf
doen. We hebben een telescoopladder bij ons. Het op en af het dak halen van de
band hadden we nog nooit eerder gedaan, maar viel ons mee. Doordat de ladder
behoorlijk langer is dan nodig, kan je de band langs de ladder omlaag laten
schuiven. Het grootste probleem was dat we een groot deel van de dubbele cabine
moesten leeghalen om de ladder eruit te halen. De fietsen staan er ook nog in
en nog veel meer zooi. En jammer dat het regende. De storm was gaan liggen
gelukkig.
De volgende stap is naar Mexico. We kunnen maar niet
besluiten of we via het vasteland gaan of via het schiereiland van Baja
California. Het voordeel van Baja California is dat het een soort soft landing
in Mexico is. Er is geen drugs- en cartelgerelateerd geweld, het is easy-going.
Maar het is wel heel veel strand, veel mooie stranden, maar vooral veel strand.
En de overtocht vanaf de punt naar het vasteland is vrij duur.
Het vasteland gaat zeker wat sneller, maar er is veel
drugs/cartelgerelateerd geweld. Toeristen zullen niet zo snel daar slachtoffer
van worden, maar zomaar ergens op een mooi plekje kamperen is er niet bij.
Campings zijn er niet of nauwelijks, behalve wat aan de kust.
We blijven dagen besluiteloos, maar kiezen uiteindelijk voor
Baja California, het schiereiland. Na de lang tocht die we hebben moeten
afleggen om in het westen van de VS te komen, nemen we 2 dagen rust in de
woestijn bij National Park Organ Pipe Cactus. We zijn hier eerder geweest, in
maart dit jaar. We hebben toen langs Trump’s hek gereden, de VS-kant. We nemen
nu de grensovergang hier en rijden straks aan de andere kant van Trump’s hek.
We hebben ons goed voorbereid op de grens, je hebt vele
sites die je precies vertellen welke documenten je nodig hebt in welk kantoor
en wat iedere stap kost.
Bij de grens rijden we eerste de VS uit, geen inspectie
niets, wegwezen.
Aan de Mexicaans kant moeten we stoppen, ze kijken voor de
vorm even in de camper, maar wuiven ons vriendelijk verder. Bij het
immigratiekantoor zijn we de enigen en krijgen onze FMMs. Dit is een formulier
dat bevestigt dat je geen visum nodig hebt (als EU-inwoners, maar wie weet zijn
we over enige tijd geen EU-inwoners meer). Kost een paar tientjes. We kopen een
lokale simkaart en nemen wat geld op.
De volgende stap is het zogenoemde Banjercito-kantoor. Hier
moet je de tijdelijk invoer van de camper regelen. Ook hier hebben we alle
papieren klaar. Het kantoor ligt iets buiten de stad. Er is een aardige officier,
die ook wat Engels spreekt. Hij maakt ons duidelijk dat we een vertaling van
ons kentekenbewijs moeten hebben. Hij laat ons een voorbeeld zien, met logo van
de RDW. Het ziet er zeer knullig en zelf gemaakt uit. We mogen een foto maken.
Het slaat nergens op, want het is alleen een vertaling van de codes op het
kentekenbewijs. En dat heeft hij daar in die map zitten waar we een foto van
mogen maken. Maar het moet officieel zijn, met logo, we moeten maar zoeken op
internet.
We gaan terug naar de camper. Op internet is niets te vinden
dat erop lijkt. We maken een tabelletje met de vertaling zoals op de foto die we
mochten maken. Het RDW logo erop gekopieerd om het officieel te laten lijken. Gelukkig
hebben we een tijdje geleden een printer gekocht omdat we dit soort dingen wel
voorzagen. Uiteindelijk is de man tevreden, hij niet het achter het kopie van
het kentekenbewijs en kijkt er niet meer naar, maar vraagt bij alles wat het
betekent. Hij is heel vriendelijk, maar uiteindelijk zijn we er 3-4 uur mee
bezig geweest. We krijgen dan wel een importpermit voor 10 jaar (normaal een
half jaar) en we hoeven geen deposit te geven (normaal US$ 400).
We rijden terug naar de stad en dan door naar een park waar
een camping zou zijn, nogal off-road. Als we net zeggen, oei, we rijden iets te
hard, worden we met sirene en zwaailichten naar de kant gedirigeerd. 4
Politie-agenten springen uit de auto, we reden 71 km. Dat is blijkbaar het
magische getal, want ook in Malawi en Tanzania zijn we een keer aangehouden
voor te hard rijden en dat was altijd 71 km.
We reden ook nu echt geen 71 km, maar wel wat te hard. Het kost
2000 pesos, ca. € 110. Heel erg zonde van het geld, maar ik wil wel een
ontvangstbewijs. Nee, dat krijgen we niet. OK, dan gaan we op het politiebureau
betalen. Tja, dat wil hij ook niet, want dan blijven zijn zakken en die van
zijn collega’s leeg. En wij willen het ook snel afwikkelen, want het is al laat
in de middag en moeten nog een camping vinden voor het donker wordt. OK, 1000
pesos dan, zegt hij. Maar als ik geen ontvangstbewijs krijg, dan geef ik niet
meer dan 500 pesos. OK, dan, we krijgen rijbewijs en kentekenbewijs terug voor
500 pesos.
Welkom in Mexico.
 |
| Was getekend, |