Guatemala, Chichicastenango, 11 februari 2024.
We zijn in Guatemala. De grens van Belize naar
Guatemala was op zich makkelijk, maar je bent er wel even mee bezig. Eerst weer
Belize uitstempelen, kost $ 20 dollar pp. Daarna gelijk de Guatemala-grens over.
Je rijdt door een plastic tunnel en daar wordt de camper met gif besproeid,
deltametrine. Dan een stempel in je paspoort halen en daarna de camper
tijdelijk invoeren. Dat kost Quetzal 160, ongeveer $20. Maar je kan niet met cash of credit/debit
card betalen, je moet naar de bank. Dat is ca. 10 min lopen. Daar is ook een
ATM, want je hebt natuurlijk nog geen lokaal geld, de Quetzal in Guatemala. In
de bank sta je in de rij en betaal je cash, wordt het formulier gestempeld en dan weer terug naar de grens waar
de camper nog staat. Daar wordt uiteindelijk de tijdelijke import permit in je
paspoort gestempeld. Daarna nog een WA-verzekering voor de camper kopen.
Onze eigen camperverzekering is hier niet geldig. Die is
alleen geldig in de landen op de ‘groene’ kaart, Europa en Noord-Afrika. Je bent
dus wel verzekerd in Libië of Rusland, maar de VS, Canada of ieder ander land
op de wereld is niet gedekt.
Guatemala is ca. 4 x Nederland met een ongeveer gelijk
inwonertal als in NL. Het noorden is vrij dun bevolkt, het zuiden is veel
dichter bevolkt. De Maya maken hier ca. 45% van de bevolking uit. De rest
is voor het merendeel van gemengde afkomst, veelal met Europees/Spaans.
We rijden naar Tikal, een prachtige, grote, oude
Mayastad. Op het hoogtepunt moeten er zo’n 100.000 mensen hebben gewoond. Het
ligt midden in het regenwoud en delen van het tempelcomplex liggen dan ook verspreid
ook in het regenwoud. Je loopt een stuk en komt op het centrale deel en weer een
stukje lopen door het regenwoud en dan kom je telkens bij een andere tempel.
Het is van een magische schoonheid. Het is niet een heel drukke bestemming maar
in de loop van de ochtend komen toch wel een paar touringcars aan met mensen
die in steden wat verderop logeren. Als we een tempel oplopen loopt een Nederlandse jongerenreisgroep naar beneden. We horen een jongen zeggen: wel respect voor die oudjes die helemaal naar boven lopen. Die kunnen we in onze zak steken, maar oudjes..... Bij Tikal is een camping, waar wij stonden
en dan mag je om 6 uur al het tempelcomplex op. We waren om 6.30 uur bijna
alleen. Ook dat draagt bij aan het magische gevoel als je daar rond loopt.
We
kunnen geen genoeg krijgen van de mooie Mayatempels in het regenwoud en rijden ook nog naar andere
Mayatempelcomplexen in de buurt. We blijven bijna een week in de regio hangen,
wetende dat als we verder zuidelijk gaan, we voorlopig geen (grote)
tempelcomplexen meer tegenkomen. Ook verlaten we dan het regenwoudgebied, met de
brulapen die vooral ook ’s nachts brullen. Uiteindelijk rijden we zuidelijker.
De wegen worden drukker, met heel veel dorpjes.
We rijden de koffieregio in en gaan naar een koffieplantage,
waar we uitleg krijgen over hoe koffie wordt geteeld en verder bewerkt. Er is
een aantal mogelijkheden om de bonen te drogen, door bijvoorbeeld eerst te
fermenteren, de schil fermenteert, daarna wordt de boon met gefermenteerde
schil gedroogd. Maar er zijn nog andere manieren om bonen te drogen. Er is
bijvoorbeeld een bepaalde manier van drogen, waarvan de koffiebonen alleen naar Japan
worden geëxporteerd omdat die smaak daar het meest wordt gewaardeerd. Of weer
een andere manier van drogen waarvan de bonen alleen naar Korea gaan. De bonen
die naar Europa gaan worden gepeld, gespoeld (om de zoete, kleverige laag
tussen de schil en de boon kwijt te raken) en gedroogd en dan verscheept.
Branden gebeurt pas in de koffiebranderijen in Europa. Aan het einde van de
toer mag je ook de verschillende koffiesoorten proeven. Je proeft dan ook een
duidelijk verschil tussen de manier van drogen voor bijvoorbeeld Japan, of
Europa of voor Korea.
We gaan onderweg naar een paar markten in de plaatsjes waar
we overnachten. Het is soms druk en ik krijg opeens de gewaarwording of ik heel
lang ben. Ik ben 1.65 mtr, niet heel groot en daarom gewend in een menigte
tegen mensen aan te kijken, daar ben ik me niet eens van bewust. Maar als ik
hier in een menigte loop, kijk ik over iedereen heen, heb ik het zicht dat
normaal gesproken bij ons alleen lange mensen hebben. Ik ben opeens een lang
mens…
Opvallend in Guatemala: kleur. In kleding, in kleur van huizen,
in inrichting. Overal is kleur. Vooral vrouwen gaan heel traditioneel gekleed,
zie de foto’s. We zijn nog niet in een echt grote stad geweest, maar de
stadjes waar we nu doorheen komen, loopt wel zo’n 90% in traditionele kleding.
Ook de jonge meisjes.
Gisteren liepen we door Chichicastenango en kwamen een
processie tegen die van de ene kerk naar de andere kerk loopt. Er wordt veel
rook gemaakt en aan het einde van de ceremonie bij iedere kerk wordt knalhard
vuurwerk afgestoken uit een soort rieten bal die door iemand wordt meegedragen.
Op het vuurwerk waren we niet helemaal voorbereid, schrikken ons de ……, draaien
gauw ons hoofd af want het vliegt alle kanten op. Later zie ik dat ik wel door
het vuurwerk ben geraakt, waardoor ik een brandgat in mijn truitje heb.
Morgen gaan we naar Lake Atitlan, zoeken een camping aan het
meer en nemen een tijdje rust, misschien een week of 10 dagen.
Het weer is overigens heerlijk nu. Een maand geleden zijn we
afgedaald uit de bergen in Mexico naar Yucatan en sindsdien was het heel warm
en vooral heel vochtig. Maar vanuit Tikal zijn we langzaam de hoogte in gegaan.
We staan nu op een hoogte van iets meer dan 2000 meter en het is heerlijk.
Overdag zo’n 22-25 graden en in de avond koelt het lekker af.
