Zuid Afrika, 21 januari 2020.
In East London geweest voor verscheping en weer terug in
Port Elizabeth. Dat klinkt eenvoudiger dan het was en nog steeds is.
Waarschuwing: verderop wordt dit een zeurverhaal.
Afgelopen zaterdag uit Port Elizabeth naar Addo Elephant NP
gereden. Helaas kwam er de avond ervoor steeds meer bewolking opzetten en de
dag dat we naar Addo gaan is het somber, regenachtig, en fris (23 graden). In
Addo hebben we wel een flinke kudde olifanten gezien en nog wat kudu, maar
verder was er niet veel te zien. Dat is ook logisch want het droge seizoen is
voorbij, alles is groen, dus je ziet minder, maar vooral betekent het dat er
overal waterpoeltjes zijn, die verder van de wegen afliggen. De dieren zijn
niet meer afhankelijk van de grote waterpoelen die langs de wegen liggen. Je
ziet minder omdat ze over een veel groter gebied zijn verspreid dan bereikbaar
met een auto.
Dinsdag moeten we de bus inleveren bij de haven, dus rijden
we de volgende dag (zaterdag) al op ons gemak naar een camping vlakbij East
London. Het is nog steeds regenachtig weer, somber, fris met nu nog maar 20
graden overdag. Zondag en maandag willen we gebruiken om de bus te prepareren,
alles uit lades halen en in de kast proppen, bij de forwarder langs te gaan en
nog boodschappen te doen. We zoeken uit wat we met onze vliegbagage meenemen en
wat in de bus kan blijven. Jammer is dat het de hele tijd regent en we dus
niets naar buiten kunnen gooien om meer ruimte te hebben. We moeten alles doen in
de paar kubieke meter in de bus.
We hebben overwogen om nog 8 dagen hier rond te hangen tot
onze originele vlucht van 31 januari vanuit Port Elizabeth, maar dat voelt als rondhangen
en bovendien is het weer nat en fris, dus we besluiten om na het inleveren van
de bus, direct naar NL terug te reizen.
We maken daarom een boeking voor een hotel voor 2 nachten in
East London, we nemen het er eens van en boeken een mooi hotel. We boeken de
bus van East London naar Port Elizabeth, we boeken nog een hotel voor één nacht
in Port Elizabeth en we boeken de vlucht van Port Elizabeth naar Amsterdam voor
de 23ste. Zo, all set.
Maandagochtend vroeg, krijgen we een mailtje dat we direct
contact moeten opnemen met de forwarder en dat ze ons Carnet de Passage nodig
heeft voor de verscheping. Dat klinkt niet goed maar omdat ze ook om ons Carnet
vraagt denken we nog niet aan een groot probleem. We bellen en horen dat de
boot mogelijk niet naar East London gaat maar naar Anchorage (Alaska)… (mogelijk….)
De volgende boot vanuit East London is 8 februari…. Ik vraag haar wanneer ze
dit heeft gehoord: vrijdagmiddag… Waarom heb je ons niet geïnformeerd? Ja, het
was niet zeker en allerlei excuses waardoor het eigenlijk aan ons ligt dat ze
ons niet heeft geïnformeerd. Woest, natuurlijk. Dat een boot, zo laat nog, van
plan verandert, dat kan gebeuren, het een veranderlijke business. Maar dat ze op
vrijdagmiddag wist dat het mogelijk niet door zou gaan en dat ze ons niet heeft
geïnformeerd is mijn inziens onvergeeflijk.
We sturen gelijk een bericht aan Sea Bridge die de
verscheping voor ons boekt. Op 31 januari gaat er een boot vanuit Port
Elizabeth. Ze weet niet of die nog aanlegt bij andere havens in Afrika.
We nemen contact op met de forwarder in Port Elizabeth, die
bevestigt dat er een boot is op 31 januari.
Maar ja, wat te doen, we hebben net ons vliegticket geboekt
voor de 23ste. Dat is niet refundabel.
Ik bel met het mooie hotel dat we (voor die dag al) hebben
geboekt in East London en vertel het verhaal. Ik word teruggebeld door de
manager, die zegt dat hij de verscheping voor ons kan regelen, dan we laten de
bus bij hem achter en hij zorgt dat hij 8 februari op de boot komt, of zo nodig
in Port Elizabeth op 31 januari. Heel aardig en hij klinkt oprecht, maar we
hebben er toch wel moeite mee om de bus zo achter te laten bij iemand die we
niet kennen, met de sleutels. Bovendien wordt ons Carnet de Passage dan pas
veel later door de douane afgestempeld en moeten we dat dan maar zien terug te
krijgen. Zonder het Carnet krijgen we ons deposito (als onderpand van de waarde
van de bus) niet terug.
De man belooft ook dat hij onze credit card niet zal chargen
voor het bedrag van boeking in zijn hotel. Dat is aardig, de lichtpuntjes van
de dag.
We bellen weer met de forwarder of zij wellicht hetzelfde
kan doen voor ons in Port Elizabeth. Dat kan. We leveren de auto in bij een
zogenoemd ‘bonded warehouse’, dat is achter de douane. Daar blijft hij 10 dagen
staan en wordt dan de boot van 31 januari opgereden. We moeten dan wel nu terug
naar Port Elizabeth om het allemaal op tijd te kunnen regelen voor we de 23ste
vliegen dan hebben we ook op tijd het Carnet afgestempeld terug. Dat is één
ding.
Maar wat vinden we ervan dat de bus dus 10 dagen Port
Elizabeth staat? En we weten nog steeds niet of de boot van 31 januari niet in
5 Afrikaanse haven aanlegt. Wat is wijsheid? Toen we de bus in augustus
ophaalden, heeft hij ook 3 dagen achter douane gestaan omdat het weekend was en
dat ging goed. De forwarder geeft ook aan dat het heel veilig is en dat er nog
nooit wat gebeurd is met een voertuig waarvoor zij het vervoer regelden. Ja, ze
zal het niet zeggen als het wel zo is.
We besluiten dat we het maar uit handen moeten geven.
We rijden terug naar Port Elizabeth, onderweg bel ik het guesthouse
in Port Elizabeth waar we 1 nacht zouden overnachten voor onze vlucht naar NL
en vraag hem of hij vandaag al plek heeft en dan voor 3 nachten. Geen probleem.
En, onderweg krijgen we een lekke band. We hebben 22.000 km
gereden zonder enig probleem, geen lekke band, niets en nu rijden we in een
stuk ijzer. Gelukkig zien we het net bij een benzinestation, en is er een
lokaal tentje waar je er een plug in kan laten slaan. Er wordt wat lucht bij
geblazen en we gaan weer. Onderweg nog wel gecheckt of de band goed op druk
blijft.
We komen net voor donker aan in Port Elizabeth en de
guesthouse-eigenaar (Zwitser/Zuid-Afrikaan) heeft ons upgradet naar een
appartementje, met keuken en alles. Heel aardig.
En John gaat de volgende ochtend aan de slag om de geplugde band
te verwisselen voor de reserveband. Je wil niet dat de bus bij de douane staat
en de band langzaam leeg loopt en dan
niet de boot op kan, of ze rijden de band aan gort.
Maar goed, het lijkt allemaal wel te gaan passen. Of het
echt goed gaat kunnen we pas eind februari zien als de bus van de boot komt,
overigens in Bremerhaven en niet in Zeebrugge (zoals de boot vanuit East
Londen). Dat moeten we eind februari nog maar oplossen, hoe we in Bremerhaven
komen met openbaar vervoer. Dat zal het
minste probleem zijn in deze hele fuck-up.
Om te ontstressen heeft John wat foto’s van mooie oude
auto’s uitgezocht.
