Zondag 12 maart
2023.
Een wat vertraagd bericht omdat we in het laatste park, Organ Pipe NP, geen internet hadden.
We krijgen af en toe van mensen die we onderweg spreken tips voor mooie gebieden, als het kan nemen we die op in onze kortetermijnplanning. Van een ranger in White Sands hadden we ook een paar tips gekregen. Als we een iets andere weg nemen kunnen we die inpassen, dus daar zijn we langs gegaan. Ook kregen van iemand onderweg de tip om naar de City of Rocks State Park te gaan. Ook dat was in te passen. Een bizarre partij rotsen midden in vlak semi-woestijngebied. We kwamen in de ochtend aan en konden nog net de laatste campingplaats nemen waarvoor je niet hoeft te reserveren. Dat is wel de gesel van deze tijd, alles moet je reserveren: niet alleen alle campingplaatsen, maar ook als je de Carlsbad Caverns in wilt moet je een tijdslot reserveren, wat je onderweg ook wilt doen, je moet gereserveerd hebben. Alleen toegang voor de Nationale Parken, die mag je nog zonder reservering in, maar wie weet wanneer je ook daarvoor een tijdslot moet gaan reserveren.
We hebben besloten onze route iets te verleggen en nog wat meer in tijd in het zuiden door te brengen. Noordelijker, bijv. Grand Canyon, is het op dit moment nog vrij koud en dus blijven we nog even in de warmere zuidelijke streken hangen, geen probleem, genoeg te zien.
Onze volgende bestemming was Gila Cliff Dwellings, oude Indianenwoningen onder overhangende rotsen. We ontmoetten een Nederlander, die voor oliebedrijven over de hele wereld heeft gewerkt, de laatste 10 jaar in Houston, nu gepensioneerd is en heeft besloten in de US te blijven. Hij heeft zijn huis in Houston verkocht, daarvoor in de plaats een grote caravan gekocht en hij is nu onderdeel van het reizende circus van gepensioneerden die als vrijwilliger in Nationale Parken, of State Parks werken. De beloning is dat ze gratis een plek krijgen. In zijn geval moet hij daar wel 4 dagen per week voor werken. Het is licht werk, in het visitorcenter of in de bookstore, zulk soort dingen. Je mag dat overigens delen met je partner, allebei 2 dagen.
Via een tip
zijn we ook bij het Chiricahua National Monument gekomen. Een National Monument
kan een bijzonder landschap zijn, of bijvoorbeeld een oud fort. Vaak is het de
voorfase voor een National Park. Over Chiracahua valt verder niets te zeggen,
de foto’s zeggen genoeg. We maken een prachtige wandeling, een beetje ver naar
beneden, ca 400 meter en weer omhoog, pittig, maar prachtig.
’s Avonds staan we aan een lagune in een open landschap, semi-woestijn. In de lagune staat het vol met kraanvogels. Als bij zonsondergang de hemel rood kleurt, stijgen alle kraanvogels met veel lawaai op, ook van lagunes in de omgeving, en vliegen in V-vorm langs de zonsondergang verder naar hun zomerbestemming, Alaska en Canada. Bij elkaar zijn er het er honderden, zo niet duizenden.
We rijden naar Saguara NP en Organ Pipes National Monument. Het hele gebied staat vol met cactussen, heel veel en heel groot. Organ Pipe NM ligt langs de grens met Mexico. Er loopt een grensweg, langs Trump’s fence, 5 meter hoog. Een rare omgeving, je voelt de spanning met de vele border-patrol-auto’s en dat rare hoge hek.
Nog wat opvallende zaken.
We rijden meestal highways en geen interstates, vergelijkbaar met N-wegen en autosnelwegen bij ons. Op de interstate is het altijd druk met vrachtwagens. Er is geen lagere maximum snelheid voor vrachtwagens, dat betekent dat als je ergens 80 mijl mag rijden, 129 km per uur, en wij rijden 110-120, je nog volgas wordt ingehaald door hele grote vrachtwagens.
Maar, het echte bijzondere is dat je borden op de interstate hebt met een fietslogo, met daaronder dat je als fietser alleen op de vluchtstrook mag fietsen (met de langrazende supergrote vrachtwagens). Zo kan de staat claimen dat ze een fietsvriendelijk beleid hebben.
Treinen, we komen er nogal wat tegen, maar nog nooit een passagierstrein, altijd goederentreinen. Ik heb nu een paar keer de wagons geteld, maar altijd rond de 200-230 wagons. Het begint met 2 of 3 diesellocomotieven, dan ca. 75 wagons, dan weer een locomotief en aan het einde nog een locomotief.
Campings langs
de snelweg en highways. Blijkbaar zijn er nogal wat Amerikanen die van het
geluid van snelwegen houden. Als je over de interstate rijdt, en de
vrachtwagens halen je met 120 km per uur in, dan zie je heel erg vaak campings
langs de snelweg. Niet een paar honderd meter, of zelfs 100 metervan de weg af,
nee, echt: de vluchtstrook, vangrail, greppeltje en gelijk de camping, hooguit
20 mtr van de snelweg en de campings zijn vol.
 |
| Petroglyphs |
 |
| Kampeerplekjes in het Gila National Forest |
 |
| wandeling naar Gila Cliff Dwellings |
 |
| Oude Indianenwoningen onder de rotsen |
 |
| City of Rocks State Park |
 |
| Chiricahua National Monument |
 |
| Sandhill Cranes |
 |
| En nog lagen er honderden golfballen |
 |
| Saguaro National Park |
 |
| Verlaten zilvermijndorpje |
