Costa Rica, 26 maart 2024
We zijn sinds een paar dagen in Costa Rica. Tegelijker tijd
is de Semana Santa begonnen, de heilige week en een belangrijke vakantieperiode
is heel Midden-Amerika. Het is bovendien ongeveer de laatste maand van het droge
seizoen en dat betekent dat erg warm, warmer dan normaal (waar niet) en dus is
het erg heet, onaangenaam heet. Dat betekent dat iedereen verkoeling zoekt, aan
de kust of op hoger gelegen gebieden. En je doet niet veel op een dag, te heet.
In Nicaragua zijn we nog naar León geweest, een mooie stad
met een revolutionair verleden. We drinken een kop koffie en een Amerikaanse
vrouw komt een praatje maken. Zoals Amerikanen doen, ze stopt niet met praten,
helaas, want ze is duidelijk een Trump-aanhanger, zonder zijn naam te noemen.
Ze hoopt dat er in USA net zo’n revolutie komt als in Nicaragua in het
verleden, want Biden & democrats sucks.
Van Leon rijden we naar een National Park waar de vulkaan
Cerro Negro ligt. Als we het park inrijden komen we bekenden tegen. Het Vlaamse
gezin dat we eerder op een camping in het noorden van Canada zijn tegengekomen
en een avondje info hebben uitgewisseld. Zulke dingen zijn zo toevallig.
Natuurlijk iedereen rijdt min of meer dezelfde route en heeft min of meer
dezelfde highlights, maar toch, na Canada, 9 maanden later opeens in Nicaragua.
Aan het einde van de middag wordt het drukker bij de
vulkaan, 2 bussen. De passagiers, 2 jongerengroepen, zijn naar boven, de
vulkaan opgelopen en komen daarna met een soort surfboard naar beneden. Met de
partybussen met partyverlichting van binnen en buiten vertrekken ze na
zonsondergang, met luide muziek en iedereen dansend in de bus.
Wij blijven op een sintelterrein onder aan de lavaberg staan
voor de nacht. Als iedereen is vertrokken is het een droomplek. Veel wind, maar
daardoor ook aangenamere temperatuur.
En verder weer, naar een volgende vulkaan. De Masaya y Santiago. Dit is een nog werkende vulkaan,
met een lavameer. Vooral ’s avonds is dit een mooi gezicht. Maar, helaas, het
nationale park en de weg de vulkaan op is afgesloten. Vulkaan is te actief.
Nu ligt Nicaragua ligt alweer achter ons, weer een mooi
land, met hele vriendelijke mensen, altijd bereid om je te helpen.
Costa Rica is lijkt voorlopig wel anders, in ieder geval
veel meer toeristen; ook wat schoner, minder afval langs de wegen. De grens van
Nicaragua naar Costa Rica was de gebruikelijke chaos. Ik had de drone weer in
mijn tas gedaan, want je kan aan de Nicaraguakant weer inspectie krijgen en
door de scanner moeten, zelfs als je het land verlaat. Maar de inspecteur had
geen zin en checkte alleen het VIN-nummer van de auto. In Costa Rica mag je gewoon
een drone meenemen.
De eerste camping in Costa Rica is een finca met wat plekken
voor campers. Het zijn van oorsprong Zwitsers, die al 26 jaar in Costa Rica wonen.
Op de camping staan ook cabanas, huisjes die reisorganisatie vaak huren en nog
een paar campers. Maar het zijn allemaal Duitssprekenden, een paar spreken ook
een beetje Engels. We hebben dus ons beste Duits afgestoft. En, we zagen een
luiaard in de boom boven onze camper.
Voor wat verkoeling zijn we naar de kust gegaan en kwamen op
een soort partystrand terecht, met voornamelijk Costa Ricanen en wat
Amerikaanse Costa Ricanen die voor de Paasvakantie naar huis zijn gekomen. Ook
nog wat Duitsers en Zwitsers. We kiezen voor een wat rustiger strand met een
prachtig uitzicht. Het is nog steeds erg warm, maar hier staat wel wat wind
erbij.
 |
| Muurschilderingen in Estelí |
 |
| Catedral van León |
 |
| Geothermaal modderveld bij een vulkaan |
 |
| Droomplek op een lavaveld |
 |
| Sommigen komen lopend naar beneden, sommigen op een soort surfboard |
 |
| Weer een droomplek aan het Lake Nicaragua, met zicht op 2 vulkanen op het eiland Ometepe. |
 |
| Luiaard (sloth) die in de palmboom boven onze camper lag |
 |
| Droomplekje aan het strand aan de Pacific Ocean |
