Nicaragua, 16 maart 2024
Honduras alweer uit en Nicaragua in. Honduras heeft wel
indruk gemaakt met veel armoede. En heel veel afval. Overal ligt afval, niet
alleen ligt overal los afval, maar ook hele vuilnishopen langs de kant van de
weg. De kwaliteit van de wegen in Honduras is niet te geloven. Kraters in het
wegdek, soms gewoon een paar meter wegdek weg. We rijden rustig om de kraters
te omzeilen, slingeren van links naar rechts. Er wordt veel aan de wegen
gewerkt en dat leidt tot complete chaos. Iedereen probeert zich langs
wegwerkzaamheden te persen, soms kilometers lang. We hebben vele uren in files
doorgebracht.
Alhoewel we voor geen enkel land in Midden-Amerika een visum
nodig hebben, moet je je bij sommige grenzen wel van tevoren aanmelden. Voor
Nicaragua moet je daarna wachten tot je een uitnodiging krijgt. Na 5
dagen hebben we die nog niet en besluiten maar gewoon naar de grens te gaan.
Mensen echt weigeren schijnt niet het geval te zijn, ze maken je het wel
moeilijker als je de uitnodiging nog niet hebt. Het belangrijkste: je mag geen
drone meenemen Nicaragua in. De meeste mensen verzenden hun drone van Honduras
naar Costa Rica. Wij hebben wel een drone, maar het is een heel goedkoop
oefending en we oefenen bijna nooit. Met DHL verzenden vinden we daarom wat overdreven,
maar weggooien is toch ook zonde. Je kunt een drone natuurlijk makkelijk in een
camper verstoppen waar ze hem niet kunnen vinden. Maar het probleem is dat de
camper door een scan gaat en dat daarna ‘probleemgebieden’ met de hand worden
nagezocht.
Wij besluiten het risico te nemen. We verbergen hem niet in
de camper, maar ik stop hem in mijn
schoudertas. Dat schijnt een blinde vlek in de inspectie te zijn.
Bij de grens wordt de slagboom voor ons geopend, we krijgen instructies waar je te parkeren. En toen begon de grote inspectie. Alle
lades open, de kast, de koelkast, onder de banken, alles moet open. En onder de
bank lag een klein, zwart koffertje waar het gezicht van de douanier van oplichtte.
Ah, een drone! We moeten het koffertje openen en onze buitenkookplaat zit erin.
De teleurstelling droop van zijn gezicht. Al die tijd heb ik gewoon mijn
schoudertas om, paspoorten erin en eruit, telefoon erin en eruit. Geen
moment hebben ze gevraagd mijn tas te laten zien. Na de inspectie zou de scan van de
camper nog volgen, maar ze vertrouwen de oudjes inmiddels wel en we mogen de
scan overslaan. Alleen nog even de Temporary Import Permit voor de camper
regelen, die is hier zelfs helemaal gratis. En weg zijn we. Heeft alles bij
elkaar 2,5-3 uur geduurd. Veel korter dan we dachten. En met drone, die we hier
maar niet zullen gebruiken.
Het weer is nog steeds droog en zonnig, maart/april zijn wel
de warmste maanden voor de regentijd begint. Afhankelijk van de hoogte wordt
het 38-40 graden, maar hogerop soms een heerlijke 28-30 graden.
Het slechte nieuws is dat we weer een lekke velg hebben.
Weer een originele Mercedes velg die nog niet eerder lek was. We zijn naar een
groot bandenbedrijf gegaan, in de hoop nieuwe velgen te kunnen kopen. Maar de
velgmaat die wij nodig hebben verkopen ze niet in Honduras en Nicaragua.
We laten deze velg dus ook maar lassen. Dat doet het bedrijf
niet zelf, maar wordt naar een gespecialiseerd bedrijf gebracht. We wachten de
hele dag en het kost een klein vermogen (€ 85). Omdat we denken dat de
achterkant zwaarder belast is, besluiten we een wielwisselsessie te houden. De net-gelaste
velg gaat aan de voorkant erop en de nog niet gelaste velg/wiel van de voorkant naar achteren.
En de oude gelaste velg leggen we weer op de auto als reservewiel. Lekker klussen zo. Afwachten
maar of we in Costa Rica of Panama nieuwe velgen kunnen kopen.
Vlakbij de grens van Honduras naar Nicaragua passeren we een open veld, helemaal vol met mensen. Even verderop passeren we
een auto met MSF logo – Artsen zonder Grenzen. We parkeren en lopen er naar
toe. Alleen de chauffeur is bij de auto. Een oudere Hondurese man. Met het
gebrekkig Spaans van ons leggen we uit wie we zijn. We krijgen een hug en hij
vertelt dat deze gigantische groep mensen (voornamelijk mannen) vluchtelingen
zijn. Die zijn met bussen door Nicaragua naar de grens met Honduras gebracht.
Hier worden ze geregistreerd door de IOM (International Organization for
Migration). MSF is hier voor de medische zorg. Worldvision voor voedsel. En er
staan bussen die ze hierna naar de grens met El Salvador brengen.
Zo brengt ieder land deze vluchtelingen naar de volgende
grens. En dan? Proberen over/langs Trump’s hek te komen? Kijk maar terug naar
onze foto’s van 16 maart vorig jaar. Er zijn ook plekken waar je de Rio Grande (niet
breder dan een flinke sloot) makkelijk over kan steken. Maar, dan?
 |
| De PanAmerican highway |
 |
| We vinden altijd weer een bijzonder overnachtingsplekje |
 |
| Vogels bij het meer van Yojoa tijdens een boottochtje |
 |
| Boottochtje in Somoto Canyon |
 |
| We zijn even wandelen, volgend keer weer een selfie |