Cartagena, donderdag 23 mei 2024.

Nog geen On the road again, maar meer Hotel California: you can check out any time you like, but you can never leave.

Vorige week maandag 13 mei, hebben we de camper in de haven ingeleverd in Colón, Panama. In de haven zijn alle inspecties gedaan: of je geen litiumbatterijen vervoert, drugs gezocht (met een hond in de camper en je mag zelf niet zien wat die hond doet, misschien springt hij op je bed), alles doorzocht. Zelfs de dopjes van de ventielen van de banden moesten eraf en de inspecteur laat een beetje lucht uit de banden lopen, om te kijken of je geen drugs in je banden vervoert. Het blijft toch erg vreemd, wie zou er nou drugs náár Colombia vervoeren. Het gaat met containerladingen tussen de bananen Colombia ùit, niet in.

Daarna naar Cartagena gevlogen. We hadden een appartementje geboekt, tot 20 mei. Maar inmiddels was duidelijk dat de boot weer vertraagd was. Hij is 6 dagen in Galveston (bij Houston) in de USA blijven liggen. Geen idee waarom, we zien alleen op marinetraffic.com waar hij is.

Toen hij eenmaal Galveston verliet ging hij wel in volle vaart (16 knopen, kan je allemaal zien) naar Colón, de haven waar onze camper geladen moest worden. Daar is hij toch weer een dag te laat aangekomen. We konden via track&trace wel zien dat onze camper geladen was, maar de boot vertrok maar niet, weer 12 uur vertraging. Vervolgens in volle vaart naar Cartagena, daar is hij vanmorgen aangekomen. Maar, inmiddels zoveel vertraging dat onze camper niet vóór het weekend uit de haven kan worden opgehaald. Maandag op z’n vroegst, maar meer waarschijnlijk dinsdag, ruim 2 weken nadat we hem in de haven hebben ingeleverd.  Dit alles voor 1 dag verscheping, omdat een stuk weg ontbreekt van 150 km., de Darien Gap.

We zijn niet alleen in deze malaise. We lijden samen met onze Vlaamse reisvrienden en hebben steun aan elkaar.

De vlucht van Panama naar Cartagena is nog wel interessant: je moet bewijzen dat je het land binnen je visumperiode ook weer verlaat. En dat kan alleen door een zgn. onward ticket te laten zien, zonder dat kom je het land niet in en de airline neemt je ook niet mee. Maar, soms vragen ze het wel en soms niet. Je koopt geen ticket voor de kat z’n staart. Je kan proberen uit te leggen dat je een camper hebt en je kan zelfs de Bill of Lading laten zien, maar dat schijnt niet te werken. Ticket, pannenkoek.

Als je naar Cartagena zoekt voor een airline, krijg je al advertenties met het aanbod van dummyflights. Je koopt een dummyticket voor USD 12 en daarvoor krijg je een ticket dat wel door de airline gecheckt kan worden, het heeft een echt nummer.

We hebben dit toch maar gedaan, met risico want als het niet werkt, dan heb je valse informatie gegeven en heb je een groter probleem.

De dummyflight-site maakt feitelijk reserveringen bij een airline met de door jou gekozen bestemming en die vervalt als je niet betaalt binnen 48 uur. Maar in de tussentijd krijg je wel een ticketnummer. Dit doet de dummyticket voor je.

We kochten voor US$ 12 per persoon een ticket naar Amsterdam over 3 weken. We kregen gelijk een ticket, met ticketnummer en is 48 uur geldig, daarna vervalt het. En…. we werden inderdaad gecontroleerd, het nummer werd on-line gecheckt en het klopte. Pfff… Iets na ons kwamen onze Vlaamse reisgenoten, die hebben hetzelfde gedaan, werden ook gecheckt en het werkte.

Dus, als je ooit een retourticket moet hebben, terwijl je dat niet gaat gebruiken, koop een dummyticket. Vele sites waar dat mogelijk is.

Nog even terug naar toen we nog met de camper aan  het Panamakanaal stonden. Er liep een man te wandelen, die zag iets en haalde ons erbij. Een grote boa constrictor (echt een grote wurgslang) hing in een boom met een aalscholver omstrengeld. Een aalscholver is toch ook echt een grote vogel. Waarschijnlijk toch te groot voor de boa contrictor. Want ze vielen samen uit de boom, in het water. In het water liet de boa constrictor de aalscholver wel los. Maar een aalscholver kan niet vliegen als hij nat is, hij heeft geen waterafstotende vetlaag op z’n veren, om beter te kunnen duiken. Je ziet hem altijd met z’n vleugels wijd zitten (ook in Nederland) om z’n vleugels te laten drogen voordat hij kan vliegen.

Onze aalscholver is dus na zijn val met boa constrictor in het water, verschrikt fladderend door het water een eind verderop z’n vleugels gaan laten drogen. De boa constrictor hebben we nog even boven water zien komen, ging de kant weer op en moest een nieuwe prooi zoeken. Misschien iets kleiner.

We hebben geprobeerd er foto’s van te maken, maar het ging allemaal zo snel.

Maar goed, we zijn al lang en breed in Cartagena, de stad van Gabriel Garcia Marquez. We hadden een appartement vlakbij zijn huis, dat nu museum is. Maar na Covidi s het niet meer open gegaan.

De eerste dagen in Cartagena scheen de zon en dan is het zó heet, 40 graden in de schaduw. We zijn af en toe naar buiten gegaan, vooral om even door de stad te lopen naar een museum, waar het koel is. ’s Avonds koelt het wel wat af.

Cartagena, het oude ommuurde centrum, is heel mooi, maar ook heel druk met toeristen. Twee dagen geleden is het ’s nachts gaan regenen, heeft de zon niet meer uitbundig geschenen en is het zoveel koeler. Zodanig dat we gisteren en eergisteren de hele dag door de stad hebben gesjouwd. Het appartementje was leuk, aan de malecon, met mooi uitzicht op zee. Maar dit hadden we maar geboekt tot 20 mei, we zitten nu weer in een mooie oude villa die tot hotel is verbouwd, tot 24 mei. Maar we moeten dus weer op zoek naar een locatie waar we tot dinsdag kunnen blijven.

De foto’s laten de oude stad mooier zien.

Bij de politie-inspectie in Panama

Hier is de boa constrictor net met aalscholver in het water gevallen

Inspectie bij het inleveren in de haven van Colón

Ons appartement in Cartagena op de bovenste verdieping

Appartement in Cartagena

Ook dit is Cartagena

Ons huidige hotel

In Cartagena

Panama, 12 mei 2024.

We zijn klaar om te verschepen, want we willen verder, maar onze verscheping staat inmiddels op 16 mei. We brengen dus wat tijd door langs het Panamakanaal. Op zich interessant en boten op het water blijft altijd leuk, vooral als er zulke grote containerschepen bij zitten.

Nog even samenvattend. Waarom verschepen?

De Panamerican Highway lijkt één weg te zijn, maar er zit een gat in.

Ooit heeft met name de USA gepusht om een weg van Noord naar Zuid-Amerika via Midden-Amerika aan te leggen. Dat is grotendeels gelukt, maar over één stuk van ca. 150 km is nooit een weg aangelegd, dit is nu het Parque  Nacional Darien. Dit gat in de Panamerican Highway wordt daarom Darien Gap genoemd. Het is een berucht gebied, geen wegen, veel drugcriminaliteit, onveilig. Vluchtelingen nemen deze route wel, veel Venezuelanen, lopend. Volgens Panamese politici zijn het ongeveer een half miljoen vluchtelingen per jaar die deze route door de Darien Gap moeten nemen.

Ooit is er wel een ferry geweest. Dat was simpel: boeken, grensformaliteiten, auto op de ferry rijden en in Colombia zelf eraf rijden, klaar. Maar die is ooit gestopt, ik weet niet waarom, corruptie, faillissement, geen idee.

Nu moet je dus verschepen.

Hoe werkt dat? Eigenlijk hetzelfde als het verschepen van Zeebrugge naar Brunswick in de USA, zoals we dat in januari 2023 hebben gedaan. Je moet via een tussenpersoon boeken op een ‘vehiclecarrier’. Omdat wij niet in een container passen moeten we boeken op een RoRo schip, dit betekent Roll on-Roll off. Hierop gaat alles dat niet in een container past. Windturbines, tractoren; in Zeebrugge stond een oude stoomlocomotief op de kade klaar om verscheept te worden (weet niet waarheen). Maar ook nieuwe auto’s worden RoRo vervoerd. In Port Elisabeth in Zuid Afrika werden destijds tegelijk met de verscheping van onze camper, 4000 nieuwe Volkswagens richting Europa verscheept, afkomstig uit de Volkswagenfabriek in Zuid-Afrika.

Onze camper wordt dus verscheept als cargo/lading. Wij kunnen/mogen niet meevaren. We moeten de camper weer inleveren in de haven van Colon (Atlantische kant) ca. 5 dagen voor de geplande verscheping. Hij staat dan in de haven te wachten tot de boot aankomt en hij erop gereden wordt door havenpersoneel. Dan is het één dag varen naar Cartagena in Colombia en daar wordt hij eruit gereden en weer op de kade gezet. Inmiddels zijn wij naar Cartagena gevlogen en dan moeten we weer wachten tot de ‘lading’, onze camper, wordt vrijgegeven. Dat mag je allemaal niet zelf doen, de havenautoriteiten willen niet met allemaal ondeskundige (en ongeduldige) individuen te maken hebben en daarom moet je hiervoor een handling service regelen. Hopelijk heb je dan na een dag of 3 tot 5 je camper terug. Helaas zit er bij ons ook nog een weekend tussen.

Alles hangt af van het vaarschema van het schip. RoRo-schepen doen de haven van Panama gemiddeld zo’n 2 tot 3 keer per maand aan.

Al onze verschepingen (naar Zuid-Afrika, terug uit Zuid-Afrika en naar de USA) waren allemaal minimaal 10 dagen vertraagd. Ons huidige vaarschema was oorspronkelijk voor 12 mei gepland, maar is al vertraagd en staat nu op het vaarschema voor 16 mei aankomst Panama en 17 mei aankomst Cartagena.

Duur? Dat kan je wel zeggen. Het kost zelfs nog iets meer dan dat we van Zeebrugge naar de USA verscheepten. En dan komen onze vliegkosten, hotel in Panama en hotel in Cartagena er nog bij. Je vliegticket kan je pas boeken op het moment dat je je auto hebt ingeleverd, want mogelijke vertraging. Onze inleverdatum is gepland voor a.s. maandag, 13 mei. We proberen dan nog een ticket voor de volgende dag naar Cartagena te boeken.

Veel rompslomp? Ook dat kan je wel zeggen ja. Je moet naar de politie voor inspectie van het voertuig. Het gaat hierbij alleen om of het voertuig niet als gestolen staat geregistreerd. Je moet ca. 2-3 dagen voor het afleveren van je voertuig in de haven, naar een zeker politiebureau. Ze beginnen om 7.00 uur, maar ze doen maar een beperkt aantal inspecties per dag, dus je moet er vroeg zijn, geadviseerd wordt ca. 5.30 – 6.00 uur. Wij waren er om 5.45 uur. Om 7.00 begint het circus. Een politie-inspecteur die zich zeer arrogant gedraagt, houdt een speech wat je wel en niet moet doen. Op zich weet iedereen dat al, want dat staat allemaal op iOverlander, de app die iedere overlander gebruikt om info te delen.

Toen wij aan de beurt waren, bleek er een probleem te zijn. De kleur van de camper staat niet op het Tijdelijke Import Certificaat. Dat bleek ook het geval bij onze buurman, een Braziliaan die ook Engels en Spaans spreekt. Daarom moesten we naar de Douane om dit te laten veranderen en morgenochtend (weer om 5.30-6.00 uur) terugkomen. De Douane is 20 km verderop, compleet aan de andere kant van de stad. En Panama-City is druk, altijd druk. Maar het ging redelijk soepel, bij de Douane was iedereen vriendelijk en de verandering was in 5 min. gedaan. Toch terug naar de politie-inspecteur, daar waren we om 10.00 uur alweer. Nee, hij was niet van plan om ons nog te inspecteren, morgen weer. Gesmeekt, alsjeblieft, nou vooruit dan maar. Gelukkig. Maar toen bleek er toch nog een foutje in de Tijdelijke Import Certificaat te zitten: we zijn een camper en geen caravan. We zouden weer terug moeten naar de Douane. Weer gesmeekt of hij het alsjeblieft wilde goedkeuren. Nou ja, vooruit dan maar. Het gaat uiteindelijk alleen om een controle van het chassisnummer dat gecheckt wordt of de auto als gestolen is opgegeven. Maar ja, als je macht hebt, wil je dat ook ten volle uitoefenen en van genieten.

’s Middags konden we uiteindelijk het Politie Certificaat bij een ander kantoor ophalen. Klaar, Halleluja. Maar inmiddels hadden we wel te horen gekregen dat het inleveren van de camper in de haven 2 dagen was uitgesteld. We hadden al een hotel geboekt, hadden dat nog kunnen annuleren, maar zijn toch op vrijdag naar ons hotel gegaan. Eindelijk eens airco, want het is zo verschrikkelijk heet elke dag. Het is een hotel aan het Panamakanaal, met tuin en veilige parkeerplaats voor de camper. Dinsdag willen we naar Cartagena vliegen, maar kunnen pas boeken als we maandag de camper hebben ingeleverd.

Het Panamakanaal

Dat is wel magisch. De eerste keer dat we de stad inreden, reden we over de Bridge of the Americas, hoog over het Panamakanaal. We zijn gaan kijken bij de oude sluizen, de Miraflores Locks, in het midden en bij de nieuwe sluizen bij Gatun, aan de Atlantische kant. Daar is ook een gigantische nieuwe brug over het Panamakanaal aangelegd, lijkt op de Erasmusbrug, maar dan een flinke slag groter. We hebben uren naar de grote schepen gekeken die de sluizen met sleepboten invaren. Bij de Miraflores Locks is er een systeem met trektreintjes die op de kade op rails aan weerszijden met kabels het schip in het midden van het Kanaal houden. Soms is er maar 50-60 cm. aan weerszijden tussen het schip en de kade. Het gaat allemaal om gigantische getallen, bijv. de kosten van de doorgang: een flink schip betaalt al gauw US$ 200.000 tot US$ 500.000 voor één doortocht door het hele kanaal. Aan beide zijden liggen veel schepen te wachten tot ze aan de beurt zijn. Als de reder niet wil wachten en dus voorrang wil op andere schepen, wordt soms 1 tot 2 tot 3 miljoen extra betaald om voorrang te krijgen. Blijkbaar is dat nog steeds economischer dan wachten of om Zuid-Amerika te varen. De sluizen gebruiken per volledige doorgang ca. 200 miljoen liter water. Dat water komt uit een stuwmeer dat hiervoor is aangelegd, Gatun Lake. Maar de laatste jaren is er minder regen gevallen en wordt er teveel water uit het meer gebruikt en daardoor is het aantal doorgangen door het Panamakanaal verminderd. De nieuwe sluizen werken met een terugpompsysteem. Het water wordt in grote bassins die langs de sluizen zijn gebouwd, de sluizen in en uit gepompt.

De doorloop van de ene oceaan naar de andere is bijna 82 km en duurt 8-10 uur, er wordt een hoogte van 26 meter overbrugd in 3 sets van sluizen. De besturing van het schip wordt volledig overgenomen door kanaalloodsen. De kapitein staat erbij en kijkt ernaar.

Het is heel erg interessant om naar te kijken. Maar ja, we willen nu wel door...

Run Forrest, run!

Treintjes op de kade die met kabels de schepen in de sluizen in het midden houden

Een 'vehiclecarrier' van Wallenius, een zelfde schip als waar wij op zitten te wachten. Deze was op de eerste vaart nadat hij 32 dagen in de haven van Baltimore had liggen wachten tot de vaarweg was vrijgemaakt van de ingestorte brug.

Aan de Atlantische kant, de Agua Clara Locks bij Gatun Lake, de nieuwe sluizen

Room with a view (en balkon). Het vocht staat op de ramen omdat het buiten zoveel warmer is dan binnen met de airco.

Bridge of the Americas, aan de Pacific kant