Chili, Arica, 25 september 2024.
Bolivia in en alweer uit. Net over de grens Peru – Bolivia
ligt La Paz, de hoogste hoofdstad ter wereld. Het ligt overigens op ‘maar’ 3600
meter. La Paz ligt in een smal dal, bijna een soort canyon en is daardoor flink
tegen de hellingen op gebouwd. Op een plateau boven La Paz ligt El Alto, ook wel
de hoofdstad van de inheemsen genoemd, waar wij een parkeerplek op iemands
compound hebben gevonden. El Alto ligt op 4100-4200 meter.
Bolivia behoort tot de 3 armste landen van Zuid-Amerika:
Venezuela, Bolivia en Suriname. Helaas is de neiging om overal vuilnis neer te
gooien in Bolivia niet anders dan in Peru.
La Paz is op zich geen mooie stad, maar het bijzondere is het
kabelbaansysteem. Er is een netwerk van kabelbanen aangelegd (door Doppelmayr-Oostenrijks).
Daarmee zweef je boven de huizen. Het voordeel is natuurlijk dat hiervoor niet
de stad open hoefde voor de bouw, huizen niet gesloopt hoefden te worden. Dat
het vervoer per kabelbaan niet bijdraagt aan de verkeerschaos en dat je niet
wordt opgehouden door verkeersopstoppingen. Voor iedere andere drukke stad op
de wereld zou dit een ideale oplossing zijn. Zie je het al voor je in
bijvoorbeeld Den Haag. Je gaat het grondstation binnen, stapt in de kabelbaan
die continu gaat, stapt over als dat nodig is, je zweeft over de huizen en
tuinen en stapt in de buurt van je bestemming weer uit. Een metro heeft ook
geen last van verkeersdrukte, maar dat vergt nogal wat om aan te leggen.
Maar in Bolivia, La Paz. Het is zo’n arm land, en dit is een
hele dure oplossing voor openbaar vervoer en draagt niet heel veel bij aan het
beperken van de filevorming in de stad. Overigens is de prijs wel betaalbaar
gebleven voor (bijna) iedereen ca. € 1,40 kan je 45 min alle lijnen gebruiken
en € 0.80 als je maar één lijn gebruikt.
Ons hoofddoel van dit deel van de reis door Bolivia is NP
Sajama, vlakbij de grens met Chili. Daar blijven we een paar dagen op
verschillende plekken. Het is heel erg mooi, zie de foto’s, maar ook heel erg
koud ’s nachts. De eerste nacht stonden we bij een meertje en daar was het
tegen de ochtend min 11 graden C. buiten en bijna +3 graden C. binnen, met de
ijsbloemen op de ramen. Gelukkig is het binnen snel warm.
De tweede nacht stonden we bij een geyserveld; we stonden wat
beschutter en vrij dicht tegen enkele geysers, zodat het net niet onder 0 gr C
kwam.
Onderweg hebben we 2 jerrycans diesel in de tank gegooid. In
Chili kunnen we natuurlijk weer gewoon tanken, maar vanaf de Boliviaanse grens
naar Arica in Chili aan de kust, ruim 220 km, is onderweg geen benzinestation.
Dus zijn we naar Arica doorgereden, was naar de wasserette gebracht, water
getankt, diesel getankt, boodschappen gedaan (alle verse producten hebben we
allemaal opgegeten, want je mag geen kaas, eieren, groenten of fruit uit
Bolivia mee Chili innemen). We verstoppen wel altijd wat kaas, want we hebben
toch altijd wat in voorraad; stel je voor dat je zonder kaas komt te zitten…
We hebben nog wel weer een akkefietje gehad. Lekke band met
een …kraaienpoot erin. Zo’n ding die de politie bij een achtervolging op de weg
gooit om je lek te laten rijden, zodat ze je kunnen oppakken. Ook criminelen
gebruiken die om je lek te laten rijden, dus tot stoppen te dwingen en je dan
te beroven. Maar hier was niemand, het was in het National Park Sajama, in de
middle of nowhere, niemand te zien, alleen mooie vulkanen.
John heeft het gat weten te repareren door er een plug in te zetten. Heeft hij thuis op een oude band geoefend. Maar houdt zo’n plug, ook als je op een wasbordweg rijdt? Dat blijft spannend, maar we hadden gelukkig ook onze reserveband nog. Maar de plug heeft het honderden kilometers gehouden. In Arica hebben we er een professionele plug in laten zetten.
De grens tussen Bolivia en Chili is efficiënt geregeld,
alles zit in één gebouw. Je krijgt een soort stempelkaart en bij ieder loket
waar je moet zijn wordt een stempel op je kaart gezet. Aan het eind moeten alle
vakjes gestempeld zijn, anders heb je een loket overgeslagen. Onderdeel is 2 x
een inspectie van de camper. De eerste is de immigratie, die eigenlijk alleen
kijkt of je geen verstekelingen aan boord hebt, of een hond of een kat. De
volgende controle wordt gedaan door een agriculturele dienst. Die kijkt in je
koelkast, in alle kastjes of je niet toch een ui of een aardappel meeneemt
Chili in.
En dan staan we in Chili. Is het anders? Meestal is de ene
kant van de grens niet heel anders dan de andere kant van de grens. Maar bij de
grens met Chili rijden we een National Park in en daar is alles opeens heel
netjes, er zijn uitzichtspunten, bankjes, afvalbakken, kortom, zoals we dan
thuis gewend zijn, maar hier al lange tijd niet hebben gezien.
Dat beeld verandert weer als we het park verlaten en weer in
de buurt van de kust komen, overal rotzooi, zakken huisvuil op bergen langs de
weg, zakken kapot, overal rotzooi. Mensen die alles uit hun auto gooien. Ik had
verwacht dat Chili, als één van de rijkste landen van Zuid-Amerika, dit beter
op orde zou hebben. Maar, het verkeer is wel heel anders; rustig, beheerst, op
een zebra wordt er acuut voor je gestopt. Er wordt niet de hele tijd getoeterd.
Boodschappen doen in de supermarkt is ook erg leuk: een hele
vitrine met kazen en schappen met allemaal kaasjes. Dat hebben we zelfs in de
USA en Canada niet gezien. Ook heel veel grote lappen vlees en heel veel zakken
houtskool worden overal verkocht. Barbecueën is de nationale weekend-bezigheid.
Morgen gaan we bijna helemaal terug naar de grens en rijden dan in zuidelijke richting in Chili, maar dichtbij de grens met Bolivia. Vervolgens gaan we via het zuidwestelijkste puntje Bolivia weer in, voor de beroemde Lagunaruta. Mits,… de situatie een beetje rustig blijft in Bolivia. Er is heel veel onrust. Evo Morales laat van zich horen, werpt zich weer op al leider van de inheemsen (hier in Bolivia ca. 50% van de bevolking) en van de cocaboeren. Vooral La Paz en El Alto zijn de laatste tijd onrustig. We zullen ons informeren, advies zoeken en daarmee besluiten of we wel of niet Bolivia weer in kunnen.
 |
| Camper op boot over het Titicacameer |
 |
| De Teleférico, het kabelbanen over La Paz en El Alto |
 |
| Een straatje in La Paz met modewinkels voor traditionale kleding. De dame past daar prima bij |
 |
| Valle de la Luna, bij La Paz |
 |
| Deze dames waren een promotiefilmpje aan het opnemen met Valle de la Luna als achtergrond |
 |
| Chullpas, pre-Inca graftorens |
 |
| Een overnachtingsplekje met uitzicht |
 |
| Een koude nacht met de ijsbloemen op de ruiten |
 |
| Geyserveld in NP Sajama |
 |
| NP Lauca net over de grens Chili in |
