Chili, San Petro de Atacama, 7 oktober 2024.
We zijn in San Pedro de Atacama, wereldberoemd onder
overlanders in Zuid-Amerika. Het begin of einde (afhankelijk of je van noord of
zuid komt) van de Lagunaroute in Bolivia.
Vanuit het uiterste noord-westen van Chili, Arica, zijn zijn we off-road de Ruta Andina gaan rijden, de ‘wereldberoemde’ route door de Andes in Chili. De weg was af en toe
‘pittig’. Voor ons betekent dat vooral dat we nogal schuin moeten rijden om
over heel slechte weggedeelte te komen en schuin is het risico op omslaan met
de camper. We hebben de camper zodanig gebouwd dat de basis niet breder is dan de wielen, dat het grootste gewicht, van de watertank en de huishoudaccu laag in
de camper zitten en tussen de voor- en achterwielen. We zouden dus wel wat schuinte moeten kunnen
hebben, maar we vinden schuin, echt schuin, heel spannend. Meestal ga ik eruit
om stenen weg te halen of juist neer te leggen om wat stabieler over hele
slechte stukken te komen.
We maken een flinke detour om naar Humberstone, een oude salpeterfabriek
te gaan, dat tegenwoordig een openluchtmuseum is. De werkers woonden ook in een
door de fabriek gebouwd dorpje bij de fabriek. Niet gezond dus eerst is het
dorp verplaatst en later is de fabriek gesloten.
We willen naar een geiserveld rijden, El Tatio, maar willen
een minder gebruikelijke route nemen. We rijden een prachtige route, we rijden
helemaal alleen, zoals meestal, ook op het vorige deel van onze route, helemaal
niemand. Dan rijdt ons midden in de woestijn een politieauto tegemoet. Hij
stopt en wij stoppen ook. Ze zeggen dat de weg verderop dicht is, stenen, een
landverschuiving. Verderop is zo’n 40 km. We mogen wel door, maar het is
zinloos zeggen ze. Dat is raar, er is geen enkele aanduiding dat de weg naar het El Tatiogeiserveld afgesloten is. De wegaanduidingen geven gewoon de route aan.
Ook op iOverlander is geen enkele aanduiding. We keren om, maar vinden het zo
raar dat we toch weer omdraaien om onze route te vervolgen. Het is zo mooi hier
en de weg is in goede conditie, geen asfalt, maar wel goed. We bedenken allerlei
theorieën: misschien willen ze ons niet in dit grensgebied hebben, er wordt
nogal gesmokkeld hier (maar we zien helemaal niets of niemand), of zelfs dat ze
zelf betrokken zijn hierin en ons hier niet willen hebben. We rijden nog 45 km door
en komen dan inderdaad bij een ‘rockfall’. Grote rotsen op het zandpad dat het
inmiddels is geworden. Dit ligt er duidelijk al heel lang, want er is al flinke
begroeiing omheen.
Tja, eigenwijs als we waren en weinig vertrouwen in de
Chileens Hermandad, rijden we terug door het prachtige landschap. In totaal 125
km terug, want we waren al ruim 80 km onderweg toen we de politieauto
tegenkwamen. ’s Avonds terug op ons uitgangspunt van de ochtend, 250 km gereden
en geen steek opgeschoten. Dat wordt morgen via een flinke omweg toch naar het
El Tatiogeiserveld rijden.
Het geiserveld ligt op 4400 meter hoogte en is prachtig, het
grootste van het zuidelijk halfrond en op 2 na grootste van de wereld. We zijn alleen in het nationale park waarin het ligt. Voor de nacht kiezen we een
plekje in de buurt van het geiserveld. Een koude nacht, maar minder koud dan een maand of 2 geleden op deze hoogte, we zitten al meer in het voorjaar, gaan
langzaam naar de zomer toe. ’s Nachts is het net niet onder nul geworden en in
de zon warmt het snel op. Waar we het meeste last van hebben is niet de kou,
binnen wordt het niet zo koud en ’s morgens is het snel genoeg warm met de
verwarming. Waar we het meest last van hebben is de hoogte, de ijle lucht. Je
krijgt veel minder zuurstof, bent van het minste dat je doet al buiten adem en
goed slapen is moeilijk. Het zijn de bekende hoogteverschijnselen en we kunnen
het wel goed aan, maar je wordt er wel moe van. Zo af en toe afdalen naar een
hoogte rond de 3500 meter is al een heel verschil. Hier in San Pedro de Atacama
zitten we zelfs maar op een hoogte van zo’n 2500 meter.
We komen nu in een toeristisch deel van Chili en ’s morgens
vroeg (ca 7 uur) rijden zeker 20 witte Mercedesbusjes met tourgroepen naar het
El Tatio geiserveld . Die moeten toch om ca. 5 uur zijn gaan rijden om hier zo
vroeg te zijn. Op de terugweg stoppen ze nog bij een aantal
bezienswaardigheden. De busjes rijden in file langs de bezienswaardigheden,
waar later op de dag niemand meer te zien is.
Wij doen hetzelfde, we stoppen in een dorpje met een heel
mooi oud kerkje. We hebben de tijd en gaan op een bankje in de vroege
ochtendzon zitten. De busjes stromen het dorp in en een lange rij toeristen
loopt het kerkje in en om. Hetzelfde bij het meer met flamingo’s. Daarna gaan
wij de Atacamawoestijn in. Tegen de avond verschijnen ook daar weer
toeristenbusjes die de Magic Bus komen bewonderen. Het restant van een bus die
in de woestijn is gestrand, lang geleden. Nu een bezienswaardigheid.
We rijden verder zuidelijk, de Atacamawoestijn in. Rijden
door een prachtig landschap van rotsen, bergen, zand, gravel, naar een echte
camping. Blijven hier weer een paar dagen, wassen, bloggen, schoonmaken, de
gebruikelijke dingen.
Woensdag gaan we Bolivia weer in. We hebben informatie gevraagd over de situatie in het deel van Bolivia waar we nu naar toegaan. Behalve de dieselschaarste zijn er op dit moment voor ons geen problemen, zeker niet zo ver van de hoofdstad.
We zullen toch wel wat diesel nodig hebben, want de
Lagunaroute ligt op 4200 meter tot 5000 meter. Bovendien zijn de wegen niet
verhard. In combinatie met de hoogte betekent dat dat je veel meer brandstof
verbruikt dan normaal, tot wel de helft meer. Als het echt niet lukt om na de
Lagunaroute in Bolivia te tanken kunnen we altijd nog voor de ‘nooduitgang’ uit Bolivia kiezen, de kortste
weg Chili weer in, maar dat proberen we te vermijden. Ons doel na de
Lagunaroute en de Uyuni-zoutvlakte is via Tupiza het noorden van Argentinië in.
Kortom, weer veel om naar uit te kijken, jullie kunnen het
volgend keer weer lezen.
 |
| Humberstone museum, oude salpeterfabriek |
 |
| El Tatio geiserveld in Chili |
 |
| Veel toeristen in veel busjes |
