Tofo, woensdag 18 september 2019
We zijn in Mozambique, al vijf dagen, maar we hadden nog
geen simkaart, dus geen internet.
Zaterdagochtend vertrokken we om 7 uur naar de grens vanaf
de slechtste camping in Zuid-Afrika die
we tot nu toe hebben gezien. Maar hij ligt vlak onder het Kruger Park en
vlakbij de grens met Mozambique, de Lobombo – Ressano Garcia grens. Een drukke
grensovergang. We rijden 10 min. en 2 km vóór de grens staat er al een lange
rij vrachtwagens, allemaal helemaal links, zodat wij nog kunnen passeren. We
parkeren de auto bij de Zuid-Afrikaans grenspost. We hebben een map gemaakt met
alle papieren die we nodig hebben: Carnet de Passage, kopie van vliegticket,
kopie kentekenbewijs, kopie rijbewijs, kopie van verzekering, geprinte
visa-aanvraagformulieren, dollars voor het visum, vaccinatieboekjes met Gele
Koortsvaccinatie (is tegenwoordig levenslang geldig).
We hoeven bij deze grenspost alleen ons paspoort uit te
laten stempelen en het Carnet de Passage te laten stempelen. Dat laatste is
moeilijker dan we dachten. Maar lukt uiteindelijk toch.
Het moeilijkste is eigenlijk de hele tijd de fixers van je
af te houden, die je wel even zullen helpen. Maar waar je een Carnet de Passage
moet laten afstempelen, dat weten ze niet…. Maar ze worden nooit echt
vervelend.
Dan rijden we door naar de Mozambiquese kant van de grens.
We parkeren weer en gaan in de lange rij staan voor de immigratie. Het kantoor
ziet er niet flashy uit, maar wel heel netjes. Alle douanemedewerkers zitten achter
werkende computers en nemen biometrische gegevens. We worden naar een tweede
loket verwezen voor het visum. Daar wordt nogmaals een foto genomen en
elektronisch duimafdrukken genomen. We krijgen een fancy visum met je foto in
ons paspoort geplakt, kost USD 50 pp. We gaan nog naar het loket voor een
tijdelijke invoer van de auto, het
Carnet de Passage is hier niet geldig. En klaar is het. Heeft alles bijelkaar 2
uur geduurd, valt alles mee.
Mozambique ziet er gelijk anders uit, niet het landschap dat
is min of meer hetzelfde. Meeste vrouwen dragen een panje, een soort sarong met
Afrikaans dessins, met een bloesje of een keurig jasje erop. Kinderen op de rug
en takkenbossen of manden met groenten en fruit op je hoofd. Wat vooral opvalt,
mensen zijn hier niet dik. In Zuid-Afrika zie je heel veel, veel te dikke
mensen, blank en zwart. Wat ook opvalt in het straatbeeld: mensen lopen. In
Zuid-Afrika zie je mensen vooral langs de weg wachten op een busje, maar zelden
of nooit zie mensen langs de weg lopen of fietsen (fietsers zie je bijna niet
in Zuid-Afrika, kan ze op één hand tellen die we in de afgelopen weken zijn
tegengekomen).
Hier in Mozambique lopen mensen langs de weg, in groepjes op
weg naar de markt, of in schooluniform onderweg naar school; in grotere groepen met verkiezingsrally’s voor
Frelimo, En zeer oude auto’s. Mensen staan in de laadbak van een pick-up,
soms wel meer dan 20 tegelijk. Als de bestuurder even zou moeten uitwijken of
hard remmen, vliegt iedereen eruit. Er is niets waaraan ze zich kunnen
vasthouden, behalve elkaar.
We rijden naar het noorden, maar mogen het grootste deel van
de weg maar 60 km/pu rijden. Het is een goede weg, de N1, de belangrijkste weg van
Mozambique, met één ruime rijbaan per richting. Langs de weg erven met kleine
lemen hutten met rieten dak.
We halen de plek die we dachten te halen niet en kiezen voor
een andere camping aan de kust. We rijden over een zandpad en zijn blij dat we
4x4 hebben en voldoende bodemvrijheid. De ingang van de camping is
indrukwekkend. John heeft wat Instagramachtige foto’s gemaakt, waarmee je denkt
in het strandparadijs te zijn gekomen, maar in werkelijkheid is het een sombere
dump. De volgende ochtend vertrekken we alsnog naar onze oorspronkelijke
bestemming.
Ook weer 5 km over een 4x4 pad, campings aan de kust liggen
allemaal aan dit soort paden. Maar een hele aparte camping. Leuk opgezet en je
hebt een eigen soort open huis tot je beschikking. Een hoog rieten dak op
palen, met een WC en een aanrecht. Als met een tent bent, kan je je tent onder
het rieten dak opzetten en sta je uit de zon. Op het moment is het niet zo heet
hier aan de kust.
De bus is zo smerig geworden. De auto’s en vrachtwagen
blazen allemaal zwarte vette uitlaatgassen, vol olie. Dat kleeft aan onze bus
en vervolgens is er een laag stofzand aan blijven plakken. We besluiten de bus
een wasbeurt te geven en hij staat er weer stralend bij!
En wij genieten van een paar dagen zon en zee.
