De 9e zijn
we Tanzania ingegaan. Geen echte problemen aan de grens, alleen Malawi uit leek
nog even een probleem te worden. Immigratie werden we soepel uitgestempeld.
Daarna een paar loketten verder naar customs waar ons Carnet de Passage
uitgestempeld moet worden. Dit is altijd belangrijk want we hebben bij de ADAC
de deposito moeten storten van EUR 5.000,- en dat krijg je alleen terug als je
je Carnet volledig afgestempeld weer inlevert.
Tot nu blijkt bij elke grens in en uit alle customofficers
het document te kennen en stempelen het soepel in of uit. Maar we treffen een
dame die zegt dat we iets niet betaald hebben toen we Malawi ìn kwamen, dat we
wel betaald hadden moeten hebben. Helemaal duidelijk krijgen we het niet wat
dat had moeten zijn. Ze komt uit haar hokje, loopt om de balie om met ons in
een hoekje te gaan staan smoezen. We leggen uit dat we alle regels hebben
gevolgd bij de customs toen we Malawi in kwamen en dat we roadtax hebben
betaald en verzekering en visum, alles. Dat wil ze zien en we tonen de
kwitanties. Ja, maar er ontbreekt er echt nog één en wel voor USD 20. Maar ze
wil wel een discussie met ons. We voelen wel waar ze naar toe wil, maar houden
ons van de domme. Discussie? Oh, waarover? Ze lacht en zegt dat we wel weten
wat ze bedoelt. Wij: eh, we begrijpen het niet. OK, ze wil USD 10 van ons
hebben en dan laat ze ons gaan. Zo niet, dan gaat ze naar haar baas, dan moeten
we in de rij aansluiten en moeten we USD 20 betalen: it’s up to you. Er staat
helemaal niemand anders, dus er is geen rij, maar ze kan ons wel laten wachten.
Ze loopt weg met ons Carnet. We wachten het even af en ze komt terug, met ons
gestempelde Carnet. Tja, dat had ze niet moeten doen, want nou is haar
onderhandelingspositie weg. We willen het Carnet aanpakken, maar ze houdt het
nog even vast, sputtert nog even tegen:
geef me dan 5 dollar, OK, geef me dan een
Fanta. We nemen het Carnet uit haar handen. Nou, ze heeft dit zo slecht
gespeeld, ze verdient een Fanta, maar die hebben we niet dus krijgt ze een Cola.
We nemen afscheid met een lach en een Afrikaanse handshake. Volgend keer zal ze het carnet niet meer zo
soepel afstempelen denken we.
Aan de Tanzaniaanse kant moeten we een visum kopen voor USD
50 pp en krijgen 90 dagen ervoor. We kunnen eventueel ook nog andere landen van
Centraal Oost-Afrika in, zoals Burundi, Rwanda, Uganda, Kenya en…. Zuid-Soedan.
Nou, daar zullen niet veel toeristen gebruik van maken (hoop ik).
We rijden Tanzania in. Het landschap is hetzelfde
natuurlijk, maar tegelijk ook anders, want opeens zitten we midden in
uitgestrekte theevelden, afgewisseld met bananenplantages; wat maïs er
tussendoor. Daarna, we komen hoger en hoger, voornamelijk aardappels. De
markten liggen vol met grote stammen met groene bananen en langs de kant van de
weg staan overal grote zakken met aardappels om door vrachtwagens te worden
opgehaald.
We rijden naar Rahua NP,
dat bekend staat als een mooi en rustig National Park, met veel
leeuwen. We weten dat de toegang tot de
NPs in Tanzania duur is. USD 36 per persoon per dag, overnachting op een
camping in het park is ook USD 36 per persoon per nacht en als je met je eigen
auto het park in wil, dan kost dat USD 220 per 24 uur. Dat komt bij elkaar USD
364 per 24 uur in het NP.Wisten we dat niet van tevoren? Ja, natuurlijk, we hebben de hele prijslijst
gedownload. Maar er zijn altijd veel campings aan de randen van de parken, die
net zo goed zijn, maar waar je veel goedkoper staat.
We dachten op deze campings te gaan staan en dan kunnen
aansluiten bij een tour door het park. Inmiddels weten we dat ze daar ook USD
200 voor vragen, zonder de toegang van het park. Er valt niet te onderhandelen.
We gaan terug naar de mooie camping waar we eerder stonden
en onze plannen heroverwegen. Gaan we door in Tanzania, maar naar minder parken
dan we oorspronkelijk gepland hadden? Of gaan we gewoon door met onze plannen,
maar we hebben wel 5 of 6 parken
opgenomen voor meerdere dagen per park? Of denken we dat wat we in Tanzania in
de dure parken kunnen zien, voor een deel al gezien hebben in Zuid-Afrika en
Malawi en voor een deel nog kunnen zien in de parken in Zambia? Ruaha is nog
één van de goedkopere parken. Serengenti kost het dubbele per dag per persoon.
Ngorogoro krater was al een no go, want dat kost nu ruim USD 800 per dag. Bovendien
zijn we (lang geleden) al eerder in Serengeti en Ngorogorokrater geweest en we
zijn wel erg gehecht aan onze self-drives in de parken. Je kunt de tijd nemen
bij een waterpunt en zien wat er voor je neus gebeurt. Georganiseerde drives
hebben altijd meer haast.
We besluiten dat waarschijnlijk het laatste het meest van
toepassing is: de parken in Tanzania zijn heel mooi zijn, maar dat zijn de
parken in Zambia ook. Daar kost toegang en self-drive een fractie van wat je in
Tanzania betaalt. Ook de campings zijn
normale prijs. En we zijn nu nog in het zuiden van Tanzania, dus kunnen we dit
besluit beter nu nemen.
Wat niet zal veranderen is het aantal tsetsevliegen in de
parken. In de buurt van Ruaha werden we belaagd door tsetsevliegen, ze steken
snel en het geeft hele grote bulten. Ik heb er een paar die ca. 10 x 10 cm per
stuk zijn. Potent gif, die vliegen. Ze kunnen slaapziekte veroorzaken, maar de
Oost-Afrikaans variant geeft veel minder gevallen van slaapziekte
(typanosomiasis) dan de West-Afrikaanse kant.
We maken gebruik van de mooie camping waar we nu staan om de
bus weer eens goed uit te mesten, de achterkant weer eens goed in te delen, te
wassen, de route opnieuw te plannen, wat te wandelen in de mooie omgeving,
lekker in de zon te zitten, ’s avonds een houtvuurtje stoken. Kortom, kleine
klusjes en wat dagen rust. Het klimaat is hier heerlijk, want we zitten op
bijna 1900 mtr hoogte en dan is een vuurtje ’s avonds ook welkom. We ontmoeten
een Nederlands gezin dat op de campings staat, de enigen anderen op de camping.
Ze wonen in Arusha en we kletsen bij de sundowners.
Dus, de volgende blogposting is waarschijnlijk vanuit
Zambia.
