Namibië, 24 december 2019
Een Kerstspecial zo vlak voor Kerst. Ook hier is het Kerst,
morgen is alles gesloten. Gisteren deden we boodschappen bij de Spar in
Lüderitz en het was beredruk, alles voor de Kerst, maar toch met een andere
focus. Ik heb geen kerstige dingen kunnen kopen, dus maken we een braai met
boerewors en een mooi houtvuurtje. Met geroosterde marshmellows toe. En we hebben
kerstboomlichtjes in de bus opgehangen.
Deze Kerstspecial gaat over heden en verleden.
We zijn in Lüderitz met name om naar Kolmanskop te gaan, een
verlaten dorpje 12 km oostelijk van Lüderitz.
We zijn er vroeg in de ochtend en John gaat helemaal op in
het spookdorpje. Even later start er een rondleiding. Er is er één in Duits en
het grootste deel van de groep verdwijnt voor de Duitstalige rondleiding. Dan is
er één in het Zuid-Afrikaans, dat lijkt leuk maar is toch moeilijk te volgen.
En de derde rondleiding is in het Engels. Maar al was het in het Russisch
geweest, ik was met deze groep meegegaan. Zo’n leuke knul als gids. Jong, goed
gecoiffeerd, mooie goed geëpileerde wenkbrauwen en gekleed in kakikleurig
overhemd en korte broek, strak om de billen en dijen. Wie ooit Little Britain
heeft gezien weet wat we bedoelen met: the only … in the village; anderen moeten
maar eens kijken.
Als we in de Conference Hall staan, waar de rondleiding
begint, vertelt hij zijn verhaal over Kolmanskop. Maar omdat het zo vlak voor
Kerst is, gaat hij daarna achter de piano zitten en begeleidt zichzelf bij een luid en mooi gezongen kerstlied. Ik verzin het niet en vergeet dit
nooit meer. John heeft minder oog voor dit alles en maakt wel een foto van hem,
maar niet met de korte broek erop.
Goed dat was het ‘vandaag’gedeelte.
Nu het ‘verleden’deel, maar de gids heeft
me wat afgeleid, dus ik hou de uitleg over Kolmanskop beperkt tot wat de Bradt
zegt.
Kolmanskop is een dorpje van Duitse diamantdelvers geweest. In
1884 zijn er diamanten gevonden in een gebied dat een koperconsessie was. De
diamanten werden gevonden gewoon op de grond, dit is nooit gezien, tot er
iemand kwam die ook in de Kimberleymijnen in Zuid-Afrika had gewerkt en de
diamanten van de grond opraapte. Een Duitse investeerder, Herr Lüderitz, heeft
grond in het gebied opgekocht en is er de diamantmijnen begonnen.
Kolmanskop werd gesticht voor de huisvesting van de Duitse
medewerkers.
De diamantwinning heeft zich in de jaren 40-50 van de vorige
eeuw steeds zuidelijker verlegd en langzamerhand werd het dorpje Kolmanskop
overbodig, want te ver weg van de verplaatste mijnen. Ook op dit moment is het gebied
ten zuiden van Lüderitz nog Sperrgebiet (heet echt zo) omdat er nog steeds
diamantmijnen zijn. Het Sperrgebiet is ca. 95 km. breed en 330 km lang,
ongeveer even groot als Nederland.
Het dorpje bestond uit ca. 300 volwassenen en 40-60
kinderen. Bijna alles werd uit Duitsland gehaald, ook de Saurkraut en het
kippenvoer.
Er was een theater/conference hall, een kegelbaan die nog
steeds wordt gebruikt voor bijzondere gelegenheden, een school, een slager, een
bakkerij, een ijsfabriek (voor blokken ijs voor de echte ijskasten) en het
grootste ziekenhuis van de regio. Het ziekenhuis had 240 bedden, 2 artsen en 4
verpleegkundigen… (ik hoop dat er nog wat extra lokaal personeel rondliep).
Lüderitz en regio ligt aan de oceaan, is fris, zelfs nu hoogzomer
is het max. 25 graden en het waait, om niet te zeggen stormt, altijd. En het
ligt in de woestijn, want duinen en woestijn zijn niet van elkaar te
onderscheiden.
Kolmanskop is uiteindelijk in 1959 helemaal verlaten en in
de daarop volgende decennia heeft het zand bezit genomen van het dorp, vooral
aan de zuidwestkant van de huizen, de heersende windrichting. Dit geeft mooie
plaatjes, die John heeft gemaakt voor deze Kerstspecial.
Wij wensen jullie fijne Kerstdagen en alvast een mooi en
gezond 2020.
 |
| Wij wensen jullie een mooi en gezond 2020 |