Namibië, 31 december 2019.
Wat hebben jullie nog tegoed van ons? Dat is natuurlijk
Sossusvlei, het toeristische hoogtepunt van Namibië. Het is mooi, maar toch
maar een klein interessant stukje, met rode duinen. Prachtig, maar er is zoveel
moois in Namibië. We rijden door prachtige woestijngebieden, die plotseling
overgaan in stenige bergketens met bergpassen. Maar het meest indrukwekkend is
de leegte, de uitgestrektheid. En als je ergens kampeert, dan heb je (bijna)
altijd een prachtig uitzicht op rotsen, bergen of duinen om je heen. Het
betekent ook veel kilometers maken, maar die zijn altijd zo mooi. En met onze
nieuwe hulpluchtveren ook een stukje comfortabeler.
Sossusvlei is het toeristische hoogtepunt van Namibië.
Gelukkig hadden we nog wel een plek op de camping net buiten het NP, ook weer
met een prachtig uitzicht.
Sossusvlei is een (relatief klein) gebied met hoge rode
zandduinen, prachtig op ieder moment van de dag, maar zeker bij zonsopgang. En
dan is het druk, zeker in deze tijd van het jaar. Maar mooi is het ook.
De weg van Walvisbaai naar Sossusvlei en daarna door naar Lüderitz
is ook weer prachtig, bergen, af en toe een boerderij. Wat gemsbokken, wat
zebra’s, af en toe een struisvogel en veel springbokken, die langs de weg mee
rennen met de bus. We hobbelen dan nog steeds over grind-zandwegen. Pas in de
buurt van Lüderitz zitten we voor het eerst sinds Walvisbaai weer op asfalt,
bijna een week later.
We komen een Duitse vrouw tegen, alleen, op de fiets en zo
in de woestijn is het overdag toch wel warm en we gaan van 0 meter hoogte in
Walvisbaai naar 1000 meter en daarna nog wat hoger. We stoppen, maken een
praatje: ze is op de fiets via oost Afrika vanuit Egypte komen fietsen, nu 14
maanden onderweg. We vragen of ze nog iets nodig heeft, water of zo, maar ze
zegt dat ze alles heeft alleen geen vers fruit, of we een appel voor haar
hebben. Dat hebben we niet maar wel nectarines, druiven en een cola van john.
Ze neemt alles met dankbaarheid aan (mooie kerstgedachte toch).
De Kerst hebben we doorgebracht op een camping in Aus, een
beetje saai, want we waren de enigen op de camping, maar John heeft klussen aan
de bus gedaan (luchtfilter schoongemaakt, doorgesmeerd en dat soort dingen) en
we hebben weer eens de bus van binnen en buiten schoongemaakt en gewassen.
Dagelijkse klusjes. En we hebben kerstboomlichtjes in de auto, dus toch een
beetje kerstig. Op 1e Kerstdag komt er een grote bus langsrijden,
met een megagrote aanhanger, van Roteltours. Een Duitse reisorganisatie, die
niet in hotels of lodges gaat, ook niet kampeert, maar iedereen heeft een heel
klein kamertje in de grote aanhanger tot zijn beschikking. Drie boven elkaar,
dertien breed. Ze mogen 1 x per 3 dagen bij hun bagage! Moet je je schone
onderbroeken wel uittellen.
We rijden door naar Keetmanshoop, naar een gebied met
Kokerbomen, eigenlijk is het geen boom, maar een grote Aloë. De takken zijn
eigenlijk alleen een harde schil en binnenin zitten lichte vezels, gevuld met
(bitter) vocht. Afgevallen takken zijn
uitgedroogd en daardoor heel licht, je kan een grote tak als een twijgje
oprapen. Heel apart.
In het gebied is een man die op zijn grond fossielen van
mesosaurussen heeft gevonden, ook daar even naar gekeken, interessant. Wat we
van deze man ook geleerd hebben, is de geur te herkennen van een bepaalde
struik (ben de naam vergeten). We hadden al een paar dagen dat we af en toe
dachten: wat stinkt het hier, naar een oude latrine/poepdoos. We dachten dan
dat een oude latrine niet goed afgesloten was of zo. Maar nu weten we dat die
struik zo stinkt!
We komen net uit Fish River Canyon. De grootste canyon
ter wereld, op de Grand Canyon in USA na. Maar ook dat is discutabel, want
Ethiopë heeft ook een grote canyon. Maar indrukwekkend is de Fish River Canyon
zeker. En rustig, we waren op een aantal uitzichtspunten helemaal alleen.
En morgen verlaten we Namibië. Een prachtig, prachtig land
met zoveel verschillende facetten, van mooie gameparks, naar stranden overvol met
zeehonden, naar spookstadjes, naar leuke strandlocaties, naar prachtige
woestijnen met zandduinen, indrukwekkende bergketens, naar diepe canyons (ook
Sesriem bij Sossusvlei is prachtig), grote steenhopen. Als je ooit de kans hebt
om naar Namibië te gaan, aarzel niet.
Maar welke kant gaan we oprijden? Naar het noorden, richting
Middellandse Zee en huis? Of verder, Zuid-Afrika in, om onze rondreis af te maken;
de bus terug naar huis te verschepen en wij vliegen?
In eerste instantie hebben we besloten om terug te rijden.
Gewoon door Namibië, Zambia, Tanzania, Kenia en in Nairobi de visa voor Ethiopië
en Sudan aan te vragen en dan verder via Ethopië, Sudan en Egypte. Maar
uiteindelijk hebben we toch besloten om niet naar huis te rijden. We verschepen
de bus waarschijnlijk vanuit Durban en dan vliegen wij naar huis en pikken de
bus 3 weken later op in Bremerhaven.
De reden? Niet de afstand, dat is gewoon een kwestie van
rijden en rustdagen, we hebben de tijd. Maar weer de gloeiende hitte in, weer ’s
nachts proberen te slapen in 38°C, weer weinig ondernemen omdat de hitte je zo
beperkt. Zo simpel is het. Het is mooi geweest. We verheugen ons nog op het
laatste stuk in Zuid Afrika.
We zijn in contact met Sea Bridge om de bus te verschepen,
voorlopig gaat er een schip op 1 februari vanuit Durban, Daar richten we ons nu
op.
Morgen naar Zuid Afrika, naar Richtersveld NP.
Geniet van
een veilige Oud & Nieuw.
