Vrijdag 21 april 2023

Het kan vriezen en het kan dooien, letterlijk. Zaten we vorige week met onze voeten in de Colorado af te koelen; nu zijn we in Bryce Canyon NP en ligt er nog een dik pak sneeuw. Bryce voelt als wintersport. De campings in het park zijn maar deels geopend en, voor de verandering, er is nog plek zat. Dat is maar goed ook, want de wegen in het National Forest, waar we normaal gesproken een plekje zoeken bij een national park, liggen nog dik onder de sneeuw en zijn onbegaanbaar. Bryce ligt dan ook op een hoogte van 2350 tot 2750 meter. Maar ook op de campings in Bryce is het sneeuwkamperen. Het is fris, maar de wind is wat gaan liggen en de zon schijnt. De hoogte heeft ook invloed op je conditie. Een wandeling betekent, net als in Grand Canyon, dat je eerst naar beneden gaat en daarna terug omhoog. Op een hoogte van 2500 mtr ben je veel sneller buiten adem.

We zijn tussen Grand Canyon en Bryce nog naar Zion geweest. Deze 3 parken behoren tot de populairste parken van het land en zijn dus druk. In Zion heb je een gedeelte waar je niet met de auto mag komen, er rijdt een shuttlebus, maar zulke wegen zijn ook geweldig om te fietsen, rustig. Tussen de parken door rijden we prachtige off-road wegen, en heel erg rustig. Als je 5 andere voertuigen op een dag tegenkomt is het veel.

De wandeling die we vandaag in Bryce gemaakt hebben was ook weer heel erg druk, je loopt in file naar beneden. Oh ja, kan iemand in Europa checken of er nog wel iemand over is in Duitsland, volgens mij zijn ze allemaal hier. En als iemand datzelfde wil doen in China, die lijken ook allemaal hier te zijn.

We komen iedere keer weer bekenden tegen: de mugjes, het Haarlemse gezin dat we in Death Valley een aantal keren zijn tegengekomen. Daarna kwamen we ze plotseling tegen in Grand Canyon, daar nog een Nederlands stel ontmoet. Die kwamen we vandaag in Bryce weer tegen. Het Haarlemse gezin kwamen we nog een keer tegen midden op een onverharde weg bij Vermillion Cliffs. In de Grand Canyon kwamen we ook een Duits stel tegen die we eerder in Marokko hebben ontmoet, in 2019. We herkenden ze aan hun truck en zij wisten nog dat we toen de oude Mercedesbus hadden. Bijzonder dat je elkaar dan opeens in USA weer tegenkomt.

En Amerikanen, ze blijven nieuwsgierig naar onze camper. Soms willen ze ook binnen kijken. Van de week vroeg iemand of ze ook binnen mocht komen. OK, prima en vraagt als ze onze koelkast ziet: is that your garbage bin? Ja hoor, onze tafelmodelkoelkast. Ik weet niet hoe groot de afvalemmer in haar camper is.

Vandaag vroeg een Nederlander die zag dat we met onze eigen camper rijden: “zijn jullie helemaal uit Nederland komen rijden? Dat is een eind zeg.” We bevestigen dat we het hele eind hebben gereden (grapje), maar zeggen dan dat we hem hebben verscheept. Jee, hoe lang duurt dat dan, 6 weken?

We zijn in de afgelopen 10 dagen weer op zoveel mooie plekken geweest, dus, geniet van de foto’s.

Horseshoebend Colorado rivier

Een smalle canyon tijdens een wandeling

Zion National Park

Zion National Park

Uitzicht vanaf onze overnachtingsplaats in de buurt van Zion

Cottonwood Canyon Road Utah

Cottonwood Canyon Road Utah

Overnachtingsplek langs Cottonwood Canyon Road

Grosvenor Arch bij Cannonville

Kamperen in de sneeuw in Bryce Canyon National Park

Bryce

Bryce

Bryce

Bryce

Drukte op een wandelpad in Bryce

Bryce

Was getekend, kamperend in Bryce

 Dinsdag, 11 april 2023

Jarig geweest en in de Grand Canyon geweest. De combinatie betekent dat we een helicoptervlucht de Canyon in hebben genomen.

Het zijn kleine helicopters, waar 6 passagiers in meegaan; een vlucht van 45 minuten. Eerst over het Kaibab National Forest (met veel Ponderosa dennenbomen). Dan valt opeens de grond weg en zit je boven en in de canyon. John en ik zaten voorin. John precies op de goede plek met zicht naar beneden. Zie de beelden, die zeggen meer dan woorden.

De eerste dag zoeken we een mooi plekje in het National Forest, net buiten het park. De zuidelijke kant van de Grand Canyon ligt op een hoogte van 2100-2300 meter. Op 2100 meter liggen nog flinke sneeuwplekken, op 2300 meter ligt gewoon nog een dik pak sneeuw. Maar het is prachtig weer, overdag wordt het al gauw 15 graden en de sneeuw smelt snel.

De eerste paar dagen hebben we voornamelijk langs de Rim gefietst. We nemen een keer een extra zijpad. Ik zie het bord niet: Indian Reservation, no trespassing. Ik zie wel de hutjes, die half dichtgespijkerd zijn. John heeft het bordje wel gezien en roept dat we hier niet mogen zijn. Maar dat is al te laat. Van verschillende hutjes komen grote honden achter ons aan; luid blaffend en grommend. John roept fietsen, fietsen, want er loopt er al één naast hem die naar zijn kuiten hapt. We zijn bijna weer bij de weg en fietsen zo hard mogelijk weg. Gelukkig zijn wij elektrisch en zij niet, ze kunnen ons niet meer bijbenen en taaien uiteindelijk af. Nou, we houden ons maar aan de gewone weg, geen paadjes meer met: no trespassing.

We maken een wandeling, de rand van de Canyon over en een deel van het pad naar de bodem van de kloof gelopen. Maar de Grand Canyon is vooral een zeer populair National Park en dat betekent dat het druk is. Alleen als je ’s morgens heel vroeg gaat kan je nog een beetje het gevoel hebben dat je niet in een grote menigte verkeert.

Toen we hier 8 jaar geleden waren was het lang zo druk niet. We hebben nooit een camping gereserveerd en altijd plek gevonden.

We hebben aan een paar mensen gevraagd hoe het komt dat het tegenwoordig zo druk is in de parken. We horen dat er een aantal jaren geleden een promotiecampagne is geweest om Amerikanen meer naar hun eigen parken te laten komen. Dat is bovenmatig gelukt. Ook zegt iemand dat de generatie van de babyboomers klaar is met werken en veel daarvan hebben huis en haard verkocht, een camper gekocht en toeren nu hun eigen land door. We komen inderdaad vaak mensen tegen die huis en haard hebben verkocht en nu alleen nog rondreizen in hun camper, RV, 5th wheel etc.

Daarnaast is het nu Paasvakantie en zijn er veel toeristen, vooral Duitsers.

We hebben inmiddels een tijdverschil van 9 uur met NL. Dat heeft het gekke effect dat je om half 10 ’s avonds de krant van morgen kan downloaden. En als we om 10 uur ’s avonds de radio aanzetten, dan krijgen we het ochtendjournaal met Astrid Kerseboom.

We zijn inmiddels weg uit de Grand Canyon, bij de Marble Canyon, onderweg naar Vermillion Cliffs. We staan op een camping van de National Park Service (zogenoemd dry camping, zonder faciliteiten), met een zandstrandje aan de Colorado. We zijn flink afgedaald en zitten nu op ongeveer 1000 meter hoogte en daardoor is de temperatuur nu midden op de dag opgelopen tot 29 graden. Straks een gin en tonic op een strandje met m’n voeten in de Colorado.

Valley of Fire bij Lake Mead

Valley of Fire

Wandeling Valley of Fire 

Valley of Fire

Valley of Fire

Valley of Fire

Valley of Fire

Oldtimer op Route 66

Grand Canyon

De Colorado vanuit de helicopter

Grand Canyon North Rim vanuit helicopter

Californian Condor bij Navajo Bridge onderweg naar Marble Canyon

Strandje aan de Colorado

Was getekend

 Zondag 2 april 2023

We zijn een week in Death Valley gebleven. Het is van zo’n onaardse schoonheid. De foto's zeggen meer, dan je kan beschrijven.

Na de rust van Death Valley, met name in het noordelijk deel, moeten we weer wennen aan de drukte van de weg en steden. Het weer is ook een paar dagen wat minder en we gebruiken 2 dagen om te wassen, de camper te wassen, met name van de onderkant om het zout van de auto te spuiten, om boodschappen te doen, want we hadden echt bijna niets meer te eten en om onze simkaarten op te laden.

In januari, in Brunswick, zijn we bij een aantal telefoonwinkels geweest. AT&T, Verizon en T-mobile hebben het beste netwerk, met de grootste dekking. Maar AT&T heeft geen prepaid en geeft geen abonnement aan mensen die geen Amerikaans paspoort hebben. Dat was snel klaar. De dame bij Verizon was heel vriendelijk, maar na een aantal malen proberen met een simkaart van hun, bleek dat onze telefoons niet geschikt waren voor hun prepaidsysteem (en post-paid, dus een gewoon abonnement kunnen ze alleen geven als je inwoner van het land bent, dus een US-adres en bankrekening hebt). En bij T-mobile klopte het allemaal wel. We hebben een hotspotmodem gekocht en een prepaid-abonnement genomen voor 50 GB per maand, dit is dan alleen voor data en daarnaast op mijn telefoon een prepaid-abonnement waarmee we ook kunnen bellen.

Om prepaid bij te laden moeten we iedere keer naar een T-mobile shop, omdat wij bij het opzetten van de account in Brunswick niet de pincodes hebben genoteerd. In het hele proces daarvan is dat op de een of andere manier aan ons voorbij gegaan of we hebben het niet gekregen. En dat is niet meer op te lossen, geen pincode, geen toegang, op geen enkele manier. We moeten dus iedere keer een paar maanden op onze account storten, ìn een T-mobile winkel. En dat gaat niet zo makkelijk. Het komt te weinig voor en iedere keer horen we weer dat wat wij willen niet kan, mijn telefoonnummer is geen telefoonnummer, hoe kan het nou dat je je pincode niet weet. Het komt uiteindelijk iedere keer goed, maar het is gedoe. En automatische betaling kan alleen als je resident van de USA bent.

Maar, de dekking van T-mobile is zeker redelijk. In Death Valley was er geen enkel signaal, maar verder meestal wel. We komen ook nogal wat mensen tegen met Elon Musk’s Starlink. Niet goedkoop, maar ook niet heel duur en overal dekking, via zijn satellietsysteem.

We doen een paar overnachtingen in een National Forest, daar mag je staan waar je wilt, als je maar op gebaande paden blijft, dus niet dwars door het land rijdt. En we rijden via Red Rock Canyon naar Las Vegas. We overwegen om weer een dag in Las Vegas te blijven, maar het is somber weer, De Strip is één grote bouwput met allerlei detours. De campings op de Strip zijn vol en eigenlijk worden we niet blij van de aanblik en vragen ons af wat we hier nou eigenlijk zouden willen doen. We zijn er al een keer geweest, waren toen al niet onder de indruk, tenminste niet positief. Wegwezen dus.

Vlak naast Las Vegas ligt Lake Mead, het stuwmeer achter de beroemde Hooverdam. Daar is nog veel plek op de eerste camping, voor de ingang te boeken via internet. We blijven een dag op de camping staan om eens flink de bezem door de camper en auto te halen. Het is lekker weer en we staan op een mooi plekje. Maar, het nadeel van een camping in een State Park is dat ze geen elektriciteit voor de campers hebben. Dat is voor ons geen probleem, we hebben zonnepanelen, maar voor de Amerikaanse campers is dat wel een probleem. Ze hebben stroom voor van alles en nog wat nodig. En dus hebben ze een generator. Sommige hebben de hele dag een generator aan. Het klinkt alsof er over de hele camping auto's met draaiende motor staan. 

De Hooverdam. Het begint met een securitycheck van de camper. Alle luiken en kasten moeten open. Je snapt het wel, er zal toch een aanslag op zo’n dam worden gepleegd. Maar onze camper is volgestouwd en je kan echt niet zien wat er in de kratjes zit.

De Hooverdam is imposant, van binnen en van buiten. We nemen een tour binnen in de dam, ook weer een securitycheck. De tour is kort, maar wel leuk om te zien. Wat nog het meest imposant is, is hoe laag het waterniveau staat. Er loopt een duidelijke lijn waar het water ooit heeft gestaan. Dat was voor het laatst begin jaren 80, 40 jaar geleden dus. Daarna is het waterniveau alleen nog maar gedaald. De droogte en de toegenomen behoefte aan water zijn hier debet aan. Op één van de foto’s hieronder goed het oude niveau te zien.

We blijven nog een paar dagen langs het meer, wandelen en wellicht ook fietsen en dan gaan we richting…. Grand Canyon, via het westelijk deel van de canyon. Daarover volgend keer dus meer.

Titus canyon in Death Valley

Ubehebe Vulcano in Death Valley

Little Ubehebe, een kleinere krater

Spelend met de kinderen van het andere NL camperstel

Twenty mule team drive in Death Valley

National Forest, uitzicht vanaf onze kampeerplek

Red Rock Canyon

Red Rock Canyon NP

Turbineruimte van de Hooverdam

De inlaattorens van de Hooverdam, aan de Lake Mead kant

De rand waar het water tot in de jaren 80 kwam is duidelijk zichtbaar

De Hooverdam

Lake Mead

Onze plek bij Lake Mead