Jasper, vrijdag 25 augustus 2023

Na Fairbanks zijn we Alaska uitgereden, weer via Tok, want dat is de enige weg Alaska in of uit. We zijn weer in Canada met af en toe een uitstapje naar de panhandle van Alaska We hoorden van een Belgisch stel die met 2 kinderen rondreizen, dat in Haines er veel grizzlyberen zijn op dit moment, die de zalm uit de rivier plukken. Haines is weer een stukje Alaska, dat niet over de weg is verbonden met de rest van Alaska. Nou, de grizzly’s voerden een hele show op. We stonden geparkeerd, wachtend op de beren en daar kwam ma-beer met de kleintjes. Over de fish weir (een soort dam waar de zalm op bepaalde punten door kan), kwamen ze aangewaggeld. Af en toe een zalm uit het water halen en aan de kleintjes geven. Ze liepen over de weg en langs de oever van de rivier, waar eerder nog vissers hadden gestaan. Dat rook ze waarschijnlijk nog. Kortom, een hele show. De dag erna zijn we nog een keer gaan kijken en weer een zelfde soort grizzly-show.

Met de ferry naar Skagway, een plek waar veel cruiseschepen aanleggen. Er lagen er 4 in de haven, 2 van de Holland Amerika Lijn (HAL). Een vreemde drukke toeristische plek met zoveel cruisegangers.

Weer terug Canada in en de weg naar beneden genomen. Toch nog een keertje de USA om in Hyder te kijken of er beren bij de Salmon Fish Creek zijn en door Hyder naar de Salmon Glacier We zijn daar eerder geweest maar hadden nu stralend weer. We zijn de nacht bij de gletsjer blijven staan, met een prachtige zonsopgang.

De weg is lang naar de zuidelijkere nationale parken van Canada. Onderweg staan we vaak op de prachtigste plekjes, aan een rivier of aan een meertje. Net als we het daar ’s middags over hebben: wat vinden wij toch altijd mooie overnachtingsplekjes, lukt het helemaal niet. We kiezen een mooi plekje op iOverlander, maar kunnen het helemaal niet vinden. Soms gebeurt dat. We rijden 10 km terug, want daar is ook nog een plek beschreven. Maar die ligt pal aan de weg, bij een brug, die rammelt bij elke auto die erover rijdt. Het voelt ook niet als een lekkere plek. Nou, 3^e optie: een park in het plaatsje waar we dicht bij zijn, McBride. Maar die plek blijkt helemaal niet in een park te zijn, maar op een groot grasveld midden in het dorp, naast de brandweerkazerne. Het wordt al laat en we besluiten een rustig plekje te zoeken aan de rand van het dorp, niet voor iemands oprit, aan de rand van een bos. Gelijk naar achteren, de camper in, verduisteringsgordijnen dicht.

Maar een half uur later wordt er op de deur geklopt: politie. Hij is door verschillende buurtbewoners gebeld dat wij hier stonden. We leggen het uit, dat we geen goede plek konden vinden, en ook niet weten waar we nu anders zouden moeten staan voor een nachtje etc. etc. Hij begrijpt het, zegt dat we mogen blijven staan en de buurtbewoners zal bellen (dat het niets engs is, maar onschuldige Nederlandse bejaarden).

We rijden naar Jasper National Park en zoeken een plek op een camping. In een National Park moet je altijd op een camping staan, je mag niet ‘wild kamperen’. Je hebt campings waarvoor je kunt reserveren, dat moet je meestal 4 maanden van tevoren doen. Maar je hebt ook een paar campings die first-come-first-served zijn. Dan is het wie het eerst komt, die het eerst maalt. Je moet dat wel vroeg op de dag je plaats claimen en betalen (door middel van een envelop die je invult met geld in een box).

We raken in gesprek met een Nederlands-Canadees stel, naar Canada geëmigreerd toen de kinderen klein waren. Ze zijn in Canada nog nooit eerder een Nederlandse auto tegengekomen, dus ze moesten even komen kijken. De man blijkt uit Den Haag te komen en al pratend vertelt hij waar hij is opgegroeid. Dat is dus dezelfde straat als mijn opa en oma woonden. De wereld blijft klein, waar je ook naar toe reist.

We lunchen en gaan daarna met de camper naar Lake Maligne (Mahleen uitgesproken). Als we weggaan van een camping laten we altijd een stoel achter op de campingplaats, met een steen erin omdat hij anders omwaait.

Maligne Lake is mooi, maar heel erg druk, het is ook nog wel piekseizoen.

We komen terug op de camping, die inmiddels vol is. We rijden naar onze plaats op de camping en je raadt het al: plek ingenomen, de betaalstrook op het paaltje weg en de stoel verdwenen. Ook dit hebben we nog nooit eerder meegemaakt. De buurman komt erbij om te bevestigen dat wij er eerder die dag al stonden. Hij zegt ook dat de andere buurvrouw de stoel heeft meegenomen. De mensen die op onze plek staan zeggen dat zij ook een plek hadden betaald, maar daar staat nu iemand anders. Wij moeten het maar oplossen met de mensen die op haar plek staan. Ik bied nog aan om de campingplek te delen, het is groot genoeg, maar dat wil ze niet. Na enige tijd komt haar vriend erbij die een stuk aardiger is en ze vertrekken (in 2 auto’s met 2 honden, ze slapen in de auto….). Ondertussen ben ik naar de andere buurvrouw gegaan, een jong stel in een camperbusje. Ze zegt dat ze dacht dat de stoel was achtergelaten. Ja hoor, midden op het oprijpad van de campingplek en met een grote steen erin.

Wat een gedoe, nog nooit meegemaakt.

Maar goed, we zijn in de Rockies, maar zien ze nauwelijks, al lijkt het op de foto’s veel beter. Ik zie op de foto’s pas wat ik in werkelijkheid niet heb gezien. Om het geheim van de fotograaf een beetje te onthullen, hebben we van één foto een bewerkte en onbewerkte versie toegevoegd.

Het heeft een hele nacht geregend en nu zijn de Rockies weer goed zichtbaar.

Enjoy!

In Skagway, een cruiseschip van de
Holland Amerika Lijn

In een outdoorshop, campingspullen en een hele wand met wapens.
Op onze verbazing merkte de verkoopster op: "We love our freedom". 

Paaiende zalm in de Salmon Fish Creek in Hyder 

De Salmon Glacier

De zon is nauwelijks zichtbaar door de rook

Mooi hè, zo zagen wij het niet helemaal, zie hieronder

Zo zagen we het wel.

Was getekend

 Woensdag, 16 augustus 2023.

In onze blog van 5 augustus schreven we over de Wrangell Mountains in McCarthy.. 

We hebben een korte video van onze vlucht over 13 glaciers gemaakt en op Youtube gezet.

Als je deze wil bekijken copieer dan de onderstaande link in je browser.

https://youtu.be/LBaOCy-cFlw

Dinsdag, 15 augustus 2023.

Het is een tijdje heel zonnig geweest, zonder dat we de zon hebben gezien. Maar daarover later

Na McCarthy komen we weer op de hoofdweg en slaan een stuk verder af naar het westen, naar National Park Denali via de Denali Highway. Tot een paar jaar geleden heette dit park McKinley, maar is gewijzigd in de oorspronkelijke naam die door de Native Americans wordt gebruikt.

Denali NP is één van de twee parken die over de weg bereikbaar zijn. Alaska heeft veel en heel grote parken, maar allemaal alleen via water of met een klein vliegtuigje bereikbaar. En die tours zijn wel heel erg duur. Katmai NP schijnt heel mooi te zijn, met veel grizzly’s die in de rivier op zalm vissen. Maar zo’n tourtje kost US$ 1100 per persoon. Wij vinden dat toch wel erg veel. Zo’n vlucht over de Wrangell Mountains die we in McCarthy hebben gedaan kost dan ook maar een fractie van zo’n tour naar een park waar je niet over de weg kan komen.

De Denali Highway is grotendeel een grindweg, met prachtige uitzichten op de bergen en de gletsjers. We hebben heel erg getreuzeld op deze weg. Daarna naar Denali National Park. Daar is een probleem: het park heeft maar één weg, die 92 mijl het park in loopt, maar die is maar voor de helft open. De weg is begin 1900’s gebouwd en daarna uitgebouwd en hij is gebouwd op ‘rock glacier’. Dat is steen dat bij elkaar wordt gehouden door ijs, permafrost. Door de warmere en langere zomers in Alaska is de permafrost gaan ontdooien en worden de rotsen/stenen niet meer door ijs bij elkaar gehouden. De weg is gaan glijden, eerst een inche per jaar, toen een inch per maand, daarna per week. Er werd continu grind opgegooid om hoogteverschil te voorkomen. Maar op een gegeven moment schoof hij een inch per dag weg en is de weg gesloten. Dat was in augustus 2021.

Het probleem is natuurlijk dat dit niet de enige plek is. Er zijn in Denali 140 plekken geïdentificeerd die gevoelig zijn voor landverschuivingen mogelijk op basis van smelten van permafrost.

Inmiddels is de weg 80 inches naar beneden geschoven (ruim 2 meter). Er is nu een brug gepland om de verschoven weg te overbruggen. De aanbesteding heeft 2 jaar geduurd en de afronding van de bouw is gepland voor 2026 (of 2027 wordt al aangegeven). Dat betekent dat je maar tot mijl 43 het park in kan. Met je eigen auto mag je tot mijl 15. De rest moet je doen met een soort shuttle/tourbus.

We hebben zo’n tour tot mijl 43 genomen. Heel leuk want de buschauffeur bleef maar praten, heel Amerikaans, babbeldebabbel.

Dé berg, Denali, de hoogste berg van Noord-Amerika is wel zichtbaar, als hij even uit de wolken is, maar vrij vaag op erg grote afstand, maar we hebben hem wel een paar keer gezien (en foto’s gemaakt) dat schijnt vrij bijzonder te zijn, want zelfs met mooi weer en een heldere lucht schijnt hij meestal omringd te zijn door witte ‘rolbewolking’. De weg Denali NP in, naar mijl 43, is op zich niet heel bijzonder, zeker als je, net als wij, net de Denali Hihgway hebt gereden en veel mooiere uitzichten hebt gezien. We hebben ook geen wildlife gezien, geen elanden, geen beren dus ook.

Na Denali NP rijden we richting Fairbanks, naar het noorden. Halverwege zie ik grote hoog opstijgende rookwolken in de verte, alsof er een vulkaan is uitgebarsten. Niet veel later rijden we de rook in en 75 mijl later rijden we Fairbanks in de rook in. Fairbanks is als Anchorage, wijd uitgespreid, met wat aardige elementen.

Het is prachtig weer, maar we zien de zon alleen als een oranje bal door de rook heen, je ziet geen zon verder, geen schaduwen. Pas ca. 100 mijl na Fairbanks is de lucht weer helder

We rijden door naar Chena Hotsprings om eens lekker lang in warm water te liggen. De rook is hier wel wat minder. Ik ga eerst ’s morgens en ’s middags nog een keer, dan krijg ik eindelijk ook John mee, maar die vindt dat liggen in warm water maar niks.

Bij Fairbanks loopt de oliepijplijn, die dwars door Alaska van noord naar zuid, 800 mijl (bijna 1300 km) gaat. De pijnlijn loop zigzag, bedoeld om temperatuurschommelingen op te vangen, zonder schade aan de pijplijn te veroorzaken. De olie wordt via de pijnlijn vanuit noord Alaska (Prodhoe Bay) naar de zuidelijke haven van Valdez getransporteerd, waar vandaan het met tankers naar de ‘lower USA’ wordt vervoerd (herinner je je de Exxon Valdez nog? Zo niet, google er maar eens op.) De pijplijn loopt grotendeels zo'n 2 meter bovengronds. De olie is warm als hij wordt opgepompt. Als de pijnlijn ingegraven zou zijn in de aarde, dan zou de permafrost ontdooien. Daarmee wordt de grond weer instabiel (zoals in Denali met de weg is gebeurd) en verzakt de pijplijn ondergronds. Ook de steunen van de pijplijn, die de grond ingaan, moeten worden gekoeld om ontdooien van permafrost te voorkomen. De ruwe olie moet trouwens ‘geholpen’ worden om te stromen. Daarvoor worden er ‘piglets’ toegevoegd, zie de foto, om de doorstroom te bevorderen. Allemaal weetjes die ik niet wist.

Ook interessant, de hoofdstad van Alaska is niet één van de grote steden, Anchorage of Fairbanks, maar Juneau. Juneau, ligt weliswaar op het vasteland, maar is niet over de weg bereikbaar, alleen met een ferry van de marine highway.

We ontmoeten een Nederlandse man, die 40 jaar geleden naar Juneau in Alaska is verhuisd, omdat z’n meisje daar woonde (zo zei hij het). Nu woont hij er nog. We spreken hem terwijl hij z’n camper aan het uitladen is. Hij laat zijn camper op de parkeerplaats van de ferry staan, omdat het zo duur is om de camper naar huis te verschepen met de ferry.

Ook nog interessant is overigens dat je in Alaska geen belasting betaalt. De olie brengt al zoveel op in Alaska, dat de inwoners geen belasting hoeven te betalen. Hadden de Groningers dat geweten, dan hadden ze dit wellicht lang geleden kunnen onderhandelen: : “wel belasting? Dan geen gas”. Helaas nu een beetje laat.

Dé berg, Denali

Rook in Fairbanks

Rook, rook, rook

Chena Hot Springs

Een 'piglet' dat de stroom in de pijplijn moet bevorderen

Was getekend,

Zaterdag, 5 augustus 2023.

Rusland heeft Alaska in de loop van de 18^e eeuw in bezit genomen. Voornamelijk voor de handel in pelsen van zeeotters en zeehonden. Toen dit in de 19^e eeuw terugliep door overbejaging, wilde Rusland van Alaska af. Groot-Brittannië, destijds heerser over Canada, had geen interesse en het werd aangeboden aan de Verenigde Staten. Maar de VS waren nog in hun Burgeroorlog. Pas daarna zijn de Amerikanen gaan onderhandelen met de Russen over de prijs van Alaska. Uiteindelijk werd Alaska in 1867 voor een bedrag van US$ 7,2 miljoen aan de VS verkocht.

In 1880 werd er goud gevonden in Alaska, leidend tot de ‘goldrush’ en in 1957 werd er olie gevonden. Kortom, de deal die eerst maar moeizaam door het Congres kwam, werd uiteindelijk wel heel lucratief.

Er zijn nooit heel veel Russen in Alaska geweest, maar veel van de Native-Americans (Eskimo of Inuit) en afstammelingen van Russen in Alaska belijden het orthodoxe geloof. Je vindt daarom nog een aantal van deze kerken, die nog actief zijn. We hebben er een paar gefotografeerd. Er in kan je niet, ze zijn alleen open voor een wekelijkse dienst.

Vertelde ik vorige keer dat je Alaska alleen over de weg kunt bereiken via Tok; er is nog een andere Highway, de Marine Highway, de zeeweg van Alaska. De eerste transportdienstregeling in Alaska, toen er nog geen wegen waren die in alle seizoen berijdbaar waren. Nog steeds zijn veel dorpen en steden in Alaska niet toegankelijk via de weg. De Marine Highway is hiervoor het opgezet.

Wij hebben ook een stukje Marine Highway genomen, van Witthier naar Valdez (door Amerikanen uitgesproken als Valdie-ie-iez). Onderweg legde de boot aan bij zo’n heel klein dorpje zonder toegang via de weg.

In Valdez hebben we een klein accidentje: er rijdt een pick-up achteruit uit parkeerstand tegen onze camper aan. Ik was binnen in de wasserette en John was in de camper de was aan het opvouwen, toen hij bijna omviel omdat er tegen onze achterkant werd aangereden. Tegen het camperdeel, dat is naar ons idee het kwetsbaarst. Als daar iets kapot gaat, kan het niet zomaar gemaakt worden, terwijl een deuk in een spatscherm altijd wel gemaakt kan worden. Maar we hebben geen schade. De pick-up wel, die heeft een flinke deuk, maar ja, zij reden achteruit uit parkeerstand en letten niet op. Ook in de dagen daarna hebben we geen schade ontdekt. Oef, dat hebben we goed overleefd. De camper is toch steviger dan we dachten.

Het is paaitijd voor de zalm (als eerste de roze zalm). Dat betekent dat ze teruggaan naar waar ze zijn ‘geboren’. Het krioelt er dan van de zalm. Dus vind je ook alle dieren die van zalm houden: mensen/vissers, meeuwen, zeeleeuwen en beren. Na het paaien, gaan de zalmen dood. Dat betekent dat er veel, heel veel vis dood gaat. In het najaar schijnt dat een verschrikkelijke geur van rottende vis over de baai bij Valdez te geven.

Wij gaan door naar McCarthy, ook weer een zijweg van zo'n 100 km grind. Doodlopend op de oude kopermijn van Kennecott en dus ook dezelfde weg weer terug. Hier kunnen alleen de foto’s weergeven hoe mooi McCarthy en de Wrangell Mountains zijn en hoe speciaal je dat nog eens extra kan maken…

En die weersverwachting, regen, regen, regen: we hebben geen regen gehad, alleen maar zon, zon, zon en temperaturen van rond de 25 graden C.

Orthodoxe kerk in Anchorage

Orthodoxe kerk bij Ninilchik

Zalmen, heel veel zalmen

Uitzicht voor de camper op de glacier bij McCarthy in Wrangell-St. Elias National Park

Kennecott kopermijn

Was getekend