Costa Rica, 26 maart 2024

We zijn sinds een paar dagen in Costa Rica. Tegelijker tijd is de Semana Santa begonnen, de heilige week en een belangrijke vakantieperiode is heel Midden-Amerika. Het is bovendien ongeveer de laatste maand van het droge seizoen en dat betekent dat erg warm, warmer dan normaal (waar niet) en dus is het erg heet, onaangenaam heet. Dat betekent dat iedereen verkoeling zoekt, aan de kust of op hoger gelegen gebieden. En je doet niet veel op een dag, te heet.

In Nicaragua zijn we nog naar León geweest, een mooie stad met een revolutionair verleden. We drinken een kop koffie en een Amerikaanse vrouw komt een praatje maken. Zoals Amerikanen doen, ze stopt niet met praten, helaas, want ze is duidelijk een Trump-aanhanger, zonder zijn naam te noemen. Ze hoopt dat er in USA net zo’n revolutie komt als in Nicaragua in het verleden, want Biden & democrats sucks.

Van Leon rijden we naar een National Park waar de vulkaan Cerro Negro ligt. Als we het park inrijden komen we bekenden tegen. Het Vlaamse gezin dat we eerder op een camping in het noorden van Canada zijn tegengekomen en een avondje info hebben uitgewisseld. Zulke dingen zijn zo toevallig. Natuurlijk iedereen rijdt min of meer dezelfde route en heeft min of meer dezelfde highlights, maar toch, na Canada, 9 maanden later opeens in Nicaragua.

Aan het einde van de middag wordt het drukker bij de vulkaan, 2 bussen. De passagiers, 2 jongerengroepen, zijn naar boven, de vulkaan opgelopen en komen daarna met een soort surfboard naar beneden. Met de partybussen met partyverlichting van binnen en buiten vertrekken ze na zonsondergang, met luide muziek en iedereen dansend in de bus.

Wij blijven op een sintelterrein onder aan de lavaberg staan voor de nacht. Als iedereen is vertrokken is het een droomplek. Veel wind, maar daardoor ook aangenamere temperatuur.

En verder weer, naar een volgende vulkaan. De Masaya y Santiago. Dit is een nog werkende vulkaan, met een lavameer. Vooral ’s avonds is dit een mooi gezicht. Maar, helaas, het nationale park en de weg de vulkaan op is afgesloten. Vulkaan is te actief.

Nu ligt Nicaragua ligt alweer achter ons, weer een mooi land, met hele vriendelijke mensen, altijd bereid om je te helpen.

Costa Rica is lijkt voorlopig wel anders, in ieder geval veel meer toeristen; ook wat schoner, minder afval langs de wegen. De grens van Nicaragua naar Costa Rica was de gebruikelijke chaos. Ik had de drone weer in mijn tas gedaan, want je kan aan de Nicaraguakant weer inspectie krijgen en door de scanner moeten, zelfs als je het land verlaat. Maar de inspecteur had geen zin en checkte alleen het VIN-nummer van de auto. In Costa Rica mag je gewoon een drone meenemen.

De eerste camping in Costa Rica is een finca met wat plekken voor campers. Het zijn van oorsprong Zwitsers, die al 26 jaar in Costa Rica wonen. Op de camping staan ook cabanas, huisjes die reisorganisatie vaak huren en nog een paar campers. Maar het zijn allemaal Duitssprekenden, een paar spreken ook een beetje Engels. We hebben dus ons beste Duits afgestoft. En, we zagen een luiaard in de boom boven onze camper.

Voor wat verkoeling zijn we naar de kust gegaan en kwamen op een soort partystrand terecht, met voornamelijk Costa Ricanen en wat Amerikaanse Costa Ricanen die voor de Paasvakantie naar huis zijn gekomen. Ook nog wat Duitsers en Zwitsers. We kiezen voor een wat rustiger strand met een prachtig uitzicht. Het is nog steeds erg warm, maar hier staat wel wat wind erbij.

Muurschilderingen in Estelí

Catedral van León

Geothermaal modderveld bij een vulkaan

Droomplek op een lavaveld

Sommigen komen lopend naar beneden, sommigen op een soort surfboard

Weer een droomplek aan het Lake Nicaragua, met zicht op 2 vulkanen op het eiland Ometepe.

Luiaard (sloth) die in de palmboom boven onze camper lag

Droomplekje aan het strand aan de Pacific Ocean

 

 

Nicaragua, 16 maart 2024

Honduras alweer uit en Nicaragua in. Honduras heeft wel indruk gemaakt met veel armoede. En heel veel afval. Overal ligt afval, niet alleen ligt overal los afval, maar ook hele vuilnishopen langs de kant van de weg. De kwaliteit van de wegen in Honduras is niet te geloven. Kraters in het wegdek, soms gewoon een paar meter wegdek weg. We rijden rustig om de kraters te omzeilen, slingeren van links naar rechts. Er wordt veel aan de wegen gewerkt en dat leidt tot complete chaos. Iedereen probeert zich langs wegwerkzaamheden te persen, soms kilometers lang. We hebben vele uren in files doorgebracht.

Alhoewel we voor geen enkel land in Midden-Amerika een visum nodig hebben, moet je je bij sommige grenzen wel van tevoren aanmelden. Voor Nicaragua moet je daarna wachten tot je een uitnodiging krijgt. Na 5 dagen hebben we die nog niet en besluiten maar gewoon naar de grens te gaan. Mensen echt weigeren schijnt niet het geval te zijn, ze maken je het wel moeilijker als je de uitnodiging nog niet hebt. Het belangrijkste: je mag geen drone meenemen Nicaragua in. De meeste mensen verzenden hun drone van Honduras naar Costa Rica. Wij hebben wel een drone, maar het is een heel goedkoop oefending en we oefenen bijna nooit. Met DHL verzenden vinden we daarom wat overdreven, maar weggooien is toch ook zonde. Je kunt een drone natuurlijk makkelijk in een camper verstoppen waar ze hem niet kunnen vinden. Maar het probleem is dat de camper door een scan gaat en dat daarna ‘probleemgebieden’ met de hand worden nagezocht.

Wij besluiten het risico te nemen. We verbergen hem niet in de camper, maar ik  stop hem in mijn schoudertas. Dat schijnt een blinde vlek in de inspectie te zijn.

Bij de grens wordt de slagboom voor ons geopend, we krijgen instructies waar je te parkeren. En toen begon de grote inspectie. Alle lades open, de kast, de koelkast, onder de banken, alles moet open. En onder de bank lag een klein, zwart koffertje waar het gezicht van de douanier van oplichtte. Ah, een drone! We moeten het koffertje openen en onze buitenkookplaat zit erin. De teleurstelling droop van zijn gezicht. Al die tijd heb ik gewoon mijn schoudertas om, paspoorten erin en eruit, telefoon erin en eruit. Geen moment hebben ze gevraagd mijn tas te laten zien. Na de inspectie zou de scan van de camper nog volgen, maar ze vertrouwen de oudjes inmiddels wel en we mogen de scan overslaan. Alleen nog even de Temporary Import Permit voor de camper regelen, die is hier zelfs helemaal gratis. En weg zijn we. Heeft alles bij elkaar 2,5-3 uur geduurd. Veel korter dan we dachten. En met drone, die we hier maar niet zullen gebruiken.

Het weer is nog steeds droog en zonnig, maart/april zijn wel de warmste maanden voor de regentijd begint. Afhankelijk van de hoogte wordt het 38-40 graden, maar hogerop soms een heerlijke 28-30 graden.

Het slechte nieuws is dat we weer een lekke velg hebben. Weer een originele Mercedes velg die nog niet eerder lek was. We zijn naar een groot bandenbedrijf gegaan, in de hoop nieuwe velgen te kunnen kopen. Maar de velgmaat die wij nodig hebben verkopen ze niet in Honduras en Nicaragua.

We laten deze velg dus ook maar lassen. Dat doet het bedrijf niet zelf, maar wordt naar een gespecialiseerd bedrijf gebracht. We wachten de hele dag en het kost een klein vermogen (€ 85). Omdat we denken dat de achterkant zwaarder belast is, besluiten we een wielwisselsessie te houden. De net-gelaste velg gaat aan de voorkant erop en de nog niet gelaste velg/wiel van de voorkant naar achteren. En de oude gelaste velg leggen we weer op de auto als reservewiel. Lekker klussen zo. Afwachten maar of we in Costa Rica of Panama nieuwe velgen kunnen kopen.

Vlakbij de grens van Honduras naar Nicaragua passeren we een open veld, helemaal vol met mensen. Even verderop passeren we een auto met MSF logo – Artsen zonder Grenzen. We parkeren en lopen er naar toe. Alleen de chauffeur is bij de auto. Een oudere Hondurese man. Met het gebrekkig Spaans van ons leggen we uit wie we zijn. We krijgen een hug en hij vertelt dat deze gigantische groep mensen (voornamelijk mannen) vluchtelingen zijn. Die zijn met bussen door Nicaragua naar de grens met Honduras gebracht. Hier worden ze geregistreerd door de IOM (International Organization for Migration). MSF is hier voor de medische zorg. Worldvision voor voedsel. En er staan bussen die ze hierna naar de grens met El Salvador brengen.

Zo brengt ieder land deze vluchtelingen naar de volgende grens. En dan? Proberen over/langs Trump’s hek te komen? Kijk maar terug naar onze foto’s van 16 maart vorig jaar. Er zijn ook plekken waar je de Rio Grande (niet breder dan een flinke sloot) makkelijk over kan steken. Maar, dan?

De PanAmerican highway

We vinden altijd weer een bijzonder overnachtingsplekje

Vogels bij het meer van Yojoa tijdens een boottochtje

Boottochtje in Somoto Canyon

We zijn even wandelen, volgend keer weer een selfie

Honduras, 6 maart 2024

We zijn inmiddels Guatemala uit. We hebben in een kleine 4 weken een flinke reis door Guatemala gemaakt. Wat een mooi en divers land is Guatemala, wat een prettige sfeer, rustig, vriendelijk. We hebben prachtige Mayatempels gezien in prachtig oerwoudgebied. Door heel veel leuke dorpjes gelopen, vooral vrouwen in traditionele kleding. Veel mooie oude stadjes, met prachtige pleinen en kerken (meestal nog door de Spanjaarden gebouwd). Mooie markten, leuke dansfeesten op de pleinen. Prachtige meren, bergen, actieve vulkanen. Een geweldig land om doorheen te reizen. Wel jammer wel dat er overal zoveel afval ligt. Afval is een probleem in veel van deze arme landen. Als er al een vuilophaaldienst is, dan moet je daar vaak voor betalen. Je ziet daarom niet alleen heel veel zwerfafval, overal, maar ook grote bergen huisvuilzakken, ergens in het bos, bij een dorp of stadje. Maar er is ook geen idee dat je niet je rotzooi gewoon uit de auto kan gooien of ergens laten liggen als je een broodje uit piepschuimbakje hebt gegeten, daardoor liggen overal lege flessen, voedselverpakkingen vooral langs de weg. Er is geen bewustzijn dan je je eigen omgeving niet vervuilt. Dit was ook wel in Mexico en Belize, maar niet zo erg als in Guatemala.

Maar we zijn niet alleen Guatemala uit, maar ook El Salvador in, door en uit. Een piepklein landje met veel inwoners. De helft van NL met ca. 6 miljoen inwoners. Minder dus dan NL, maar het leek wel of ze allemaal buiten waren.

Landschappelijk is El Salvador net zo mooi, maar opvallend is dat je geen inheemse dorpen ziet. De meeste mensen zijn van gemengde afkomst (Spaans, inheems meestal) en zijn daarom veel langer dan Maya’s en niet meer traditioneel gekleed.

We zijn inmiddels in Honduras aan de Caraïbische kust, de noordelijke kust dus. Bijna met uitzicht op de Kaaimaneilanden en daarachter Cuba (die zie je natuurlijk niet echt, toch net te ver). Honduras lijkt veel op El Salvador. Maar is wel duidelijk nog armer.

De grenzen gaan tot nu toe erg makkelijk. De grens El Salvador in was wel heel makkelijk. De douane-beambte nam ons mee langs de loketten, was supervriendelijk en alles snel en simpel. Duurde bij elkaar minder dan een uurtje. Voor Honduras moet je een online-formulier invullen, nogal omslachtig: eerst een app downloaden en daarna nog een gezondheidsformulier via een andere app. Die laatste app kregen we niet geïnstalleerd, dus dan maar niet. Aan de grens vroegen ze niet naar de bevestigingsmail en stelden alle vragen die we op dat formulier hadden ingevuld. Dat online invullen hadden we kunnen laten. Waren hier bij elkaar misschien 2 uur kwijt om van El Salvador in Honduras te komen.

Overnachtingsplekken zijn wisselend. Meestal hebben we wel een mooie plek, maar je moet het van tevoren wel goed uitzoeken (op iOverlander). We hebben op een prachtig grasveld bij een Finca gestaan, met uitzicht op de Santa Ana Vulkaan. We hebben bij een huis gestaan. We hebben in het centrum van Suchitoto, een heel mooi stadje, bij een klooster gestaan, opgezet en gerund door zuster Peggy, die nog even kwam kennismaken. Een Amerikaanse van oorsprong, ze woont al 40 jaar in El Salvador, maar kletst nog als een Amerikaanse. Maar we hebben ook een keer bij een benzinestation gestaan. Op een grasveldje. Alle locaties die ik had uitgezocht lukten niet. De nachtwaker van het benzinestation wilde $2 hebben en ging vervolgens met een groot geweer op een stoeltje voor onze camper zitten. We waren wel ‘veilig’.

Nu staan we aan zee, op een soort resort, maar er zijn geen gasten, alleen Hondurezen die in de kleine huisjes wonen die op de compound staan. We staan precies naast het zwembad. De zee is 50 meter verderop. Het is erg warm, overdag zo’n 35-37 graden, dus een zwembad om af te koelen is wel heel lekker.

We komen op dit moment eigenlijk geen andere overlanders tegen. Honduras ligt buiten de PanAmerikaanse route.

Verdere planning

We hebben al een paar vragen gekregen over onze route en planning. Gaan we na Panama naar huis of gaan we door naar Zuid-Amerika? We hebben gezegd dat we dat pas zouden besluiten in Panama, maar zo eenvoudig ligt dat natuurlijk niet. Je kan nog steeds niet van Midden-Amerika naar Zuid-Amerika rijden. Dat komt niet door het Panamakanaal, daar zijn bruggen overheen. Maar door de Darien Gap. Dit is grensgebied tussen Panama en Colombia, dat een natuurgebied is. Er zijn geen doorgaande wegen en is nogal ondoordringbaar. Het is een vrijgebied voor drugkartels en mensensmokkelaars. Vluchtelingen nemen deze route wel, maar ook voor hen is deze route heel gevaarlijk. Het gaat uiteindelijk om een gebied met een lengte van maar ca. 150 km.

Er is ooit een ferry geweest tussen Panama-Stad en Cartegena in Colombia, maar die is al een 10 jaar geleden opgedoekt. Met een ferry kan je je camper verschepen net als dat je naar Engeland gaat. Je rijdt zelf je auto erop, en bij aankomst eraf. Maar nu ben je dus afhankelijk van verscheping. Op dezelfde manier als dat je je auto/camper van Europa naar Amerika verscheept. Dus camper met veel papierwerk inleveren in de haven. Hij kan daar wel een tijd op de kade staan. Als het schip aankomt, wordt de camper door iemand van de rederij op het schip gereden en een dag later is hij al in Cartagena/Co;ombia. Dan duurt het nog een dag of 2-3 voor je hem door de douane hebt. Deze manier van verschepen heet ro/ro (afkorting van Roll On/Roll Off). Probleem hierbij is dat er niet veel Ro/Ro schepen van Panama naar Cartagena varen, ongeveer 1 per maand en niet volgens een vast schema. Planning is dus lastig. Bovendien mag je zelf pas Panama verlaten als je camper op de boot is gereden. Je weet nooit zeker of de boot is vertraagd. Vertragingen kunnen fors zijn. Ik volg nu reizigers die de andere kant op reizen van zuid naar noord en hun boot heeft een vertraging van 10 dagen. Je kunt dus ook je vlucht nog niet boeken en nog geen hotel reserveren in Cartagena.

Eenvoudiger is het als je camper in een container past. Dan gaat de container na inspectie op slot en gaat pas weer open als jij erbij bent, op de plaats van bestemming. Het voordeel is dat er ca 2-3 containerschepen per week van Panama naar Cartagena gaan. Bovendien is het veel veiliger, want je camper staat niet open en bloot op de kade te wachten. De prijs ligt iets hoger, maar je kunt een container vaak met iemand delen (in een 40 ft container passen vaak wel 2 voertuigen). En je mag het land verlaten als de camper de container in is gereden. Je kan dus beter een vlucht en hotel voor Cartagena plannen.

Maar wij passen niet in een container, te hoog, ook voor een verhoogde container. De enige andere optie is een zogenoemd flatrack. Dat is als een container zonder wanden. Hij wordt als laatste op een containerschip geladen en staat open op het schip, in weer en wind Nou is het maar een korte tocht van ca. 1 dag, dus dat is niet zo erg.

Gaan we dit allemaal doen? We denken inmiddels van wel. We zijn in ieder geval aan het onderzoeken en hebben voor flatrack en ro/ro quotaties gevraagd aan tussenpersonen.

We plannen nog ca. 1 week voor Honduras, ca. 1 week voor Nicaragua, ca. 1 maand voor Costa Rica en ca. 1 week voor Panama. Dat betekent dat we denken om de camper in mei te verschepen.

We houden jullie op de hoogte.

Op een veld bij een finca met prachtig uitzicht op 4 vulkanen

El Fuego, een zeer actieve vulkaan in El Salvador

Muurschilderingen in El Salvador

Copan Mayasite

Ara's in Copan, Honduras

Bij het benzinestation bleef de guard de hele nacht voor onze camper zitten.

Koffie drogen op de finca waar we stonden

Een gezinnetje kwam langs en wilde samen op de foto

El Salvador in, door en uit.