Colombia, Popayan, 15 juni 2024
M’n enkel gaat gelukkig veel beter, zou inderdaad de
4-daagse weer kunnen lopen, is ook niet zo dik meer, bijna helemaal goed.
Gelukkig goed afgelopen.
Maar met de Starlink gaat het minder. Het is niet zo
eenvoudig om je account van het ene continent op het andere continent te
zetten. John probeert het zelf, komt er niet uit en vraagt hulp aan de
helpdesk. Die reageren erg snel, dus prima. Maar helaas krijgt John een
verkeerd advies en doet iets wat hij pas na een volgende stap had moeten doen. Hierdoor
blokkeert de helpdesk onze Starklinkset. We helpdesk blijft wel ondersteunend,
maar zegt uiteindelijk dat ze met een paar collega’s er naar gekeken hebben en
dat de fout die is gemaakt niet te herstellen is. Pas volgende maand, als de
nieuwe termijn zou ingaan, kunnen we opnieuw een verandering van continent
aanvragen. Je kan je toch niet voorstellen dat dit tegenwoordig nog zo moeilijk
is. Een helpdesk moet dat toch op kunnen lossen, zij hebben onze Starlinkset
geblokkeerd en zouden dat niet kunnen deblokkeren? Heel raar. Zou Elon Musk niet
accepteren denk ik.
Colombia, wat een vriendelijke mensen. We hebben (bijna)
nooit te klagen gehad over onvriendelijkheid, maar Colombianen zijn echt heel
vriendelijk. Het land heeft natuurlijk een slechte naam gehad, maar is in de
afgelopen decennia gelukkig veel veiliger geworden.
Het verkeer is wel een aandachtspuntje. Veel, misschien wel
de meeste mensen, reizen op motortjes. Soms met de hele familie, man vrouw en 2
kinderen op een motor. Al die motortjes maakt het verkeer heel onrustig. Het
schiet overal met een noodvaart tussendoor. Vooral in de steden is dat
verschrikkelijk. Wij vermijden grote steden sowieso, maar middelgrote steden
kan je vaak niet omheen. Je moet er vaak dwars doorheen, en altijd weer rijden
we door straatjes waar we eigenlijk niet willen rijden. Te smal, te vol met
mensen, hoge stoepranden. We zijn zo blij dat we geen grote truck hebben, zoals
veel overlanders wel hebben. Alle smalle weggetjes die wij rijden zijn met zo’n
grote truck nauwelijks te doen, zeker niet als je op een klein, modderig,
onverhard weggetje nog een tegenligger krijgt. Ons formaat is precies
goed, zou niet groter willen hebben.
Overnachtingen, in toeristische gebieden zijn er wel
voldoende campings, al is camping een groot woord. Vaak is het iemands tuin, of
gewoon een stuk weiland. Voor ons goed genoeg, we hebben geen faciliteiten
nodig. Maar in niet toeristische gebieden is het lastiger. We kijken vaak op
iOverlander naar hotels waar je ook mag staan met een camper. Maar soms blijkt
dat hotel niet meer te bestaan en moet je toch op zoek naar wat anders.
We zijn door het koffiegebied van Colombia gekomen, hebben
weer een koffietour gedaan op een koffiefinca waar we met de camper 2 nachten
hebben gestaan. In Guatemala hebben we eerder al een koffietour gedaan, maar
dit keer was het toch weer anders.
Colombianen zijn zelf geen grote koffiedrinkers en ze houden
dan voornamelijk van vrij licht gebrande zachte koffie. We hebben zelf ook wel
eens een pak (honing)koffie gekocht (zonder dat we dat wisten) en we konden
maar niet een echte koffiesmaak ervan krijgen. Nu snappen we wel waarom.
We hebben een prachtige tocht gemaakt door een hoger deel
van de Andes en op ruim 4000 mtr overnacht. Koud, maar zo prachtig uitzicht
over de bergen en vulkanen en daarna omlaag naar de Tatacoawoestijn, heet en
droog (zoals meestal met woestijnen). De foto’s zijn mooi, maar het is maar een
klein gebied. We willen nog verder zuidelijk rijden en dan westelijker naar de
grens met Ecuador. Maar in de Tatacoawoestijn hebben we weer eens een lekke
velg. We moesten met een kleine ferry naar de overkant van de Rio Magdalena en
maakten nogal een klap op de oprijplaat. Wellicht is dat de oorzaak. Maar we
worden heel moe van de lekke velgen iedere keer. Dit is nu de 5e
keer, maar wel al 2 keer aan 2 dezelfde wielen. We moeten andere velgen zien te
krijgen. Ook durven we de zuidelijke route niet te nemen, want dat is veel
onverhard. We zijn bang om weer lek te rijden en we hebben nu geen reservewiel
meer (tenminste een niet-lek reservewiel). We besluiten over asfalt een hele
grote boog naar Cali te maken. Daar komen we eerst bij de Mercedes dealer die
ook Sprinters verkoopt. Je ziet trouwens heel veel Sprinters rijden, als
vrachtbusjes, maar ook als personenvervoer. Deze Sprinters hebben precies
dezelfde velgen als wij hebben. Je zou denken dat je dan toch wel velgen in dit
land moet kunnen kopen. Maar het blijkt nergens te lukken. Het zou 2-3 maanden
duren om ze te importeren. We gaan ook naar een zaak die heel veel velgen
heeft. Hij doet heel erg z’n best, contacteert whatsapp groepen voor Sprinters,
maar het lukt niet om ergens velgen te bestellen/kopen. Wat doen lokale mensen
als er schade aan een Sprinter ontstaat en ze hebben een nieuwe velg nodig?
Daarop kan hij geen antwoord geven. Hij last de lekke velg en we moeten helaas
weer door zonder nieuwe velgen. Importeren uit Europa? Het probleem is dat er
geen peil op te trekken is hoelang de douane je grote pakket tegenhoudt en je
dus wellicht een maand op een plek moet wachten voor je het krijgt. Maar we
kennen ook de verhalen van mensen die 3 maanden op hun pakket uit Europa moesten wachten.
We doen het ermee, weer gelast, we zien wel. Het voordeel is
altijd wel dat de band vrij langzaam leegloopt en je uiteindelijk met
regelmatig oppompen met een lekke velg meestal nog wel even door kunt.
Nog even de leuke kant. De diesel kost hier 8,500 pesos per
gallon, dat komt uit op ongeveer € 0,55-0,63 per liter. Maar de kilometers gaan
hier niet zo hard, wel de rij-uren, want wegen zijn heel bochtig in de bergen.
Schiet niet heel hard op.
Colombia lijkt een vrij dichtbevolkt land te zijn. Dat
is niet zo in werkelijkheid, maar er zijn niet veel doorgaande wegen in
Colombia en de meeste dorpen, stadjes en grote steden liggen natuurlijk langs
die wegen. Daarom is het altijd druk op en langs de weg.
Dinsdag gaan we Ecuador in. Ecuador heeft nog altijd niet de
grenzen opgegooid na de gevangenisopstand van vorig jaar. Via de lucht is het geen probleem, dat kunnen
ze goed controleren en kunnen toeristen zonder visum landen en het land in. Maar over de
weg mag dat nog niet. Je moet een officiële verklaring hebben over je criminele
verleden. Wie krijgt dat voor elkaar? Maar er is een omweg. Er is een Duitser
met een camping in het noorden van Ecuador, die heeft blijkbaar een
vertrouwensrelatie met de overheid. Als je deze man benadert, dan kan hij je op
een lijst zetten. Die lijst stuurt hij elke donderdag voor de week erna naar de
overheid. Op zijn verklaring mag je dus over de weg Ecuador in. Het probleem
hierbij is dat dit natuurlijk geen professionele organisatie is, dit zijn mensen
die dit voor je doen en hopen dat je paar nachten op hun camping
doorbrengt.
Maar de administratie die ze hierbij voeren is niet heel duidelijk. De webmail blijkt niet te werken, je moet een Exceldocument maken. Ze geven niet echt op welke info ze nodig hebben en stellen daarna vragen die je al een paar keer eerder hebt beantwoord. Laten we hopen dat het aan de grens allemaal blijkt te kloppen. We gaan het dinsdag zien. Nog even een kaartje, want we snappen dat niet iedereen de logische Panamericana route voor zich ziet. Wij zullen de Panamericana in grote lijnen volgen:
Colombia, Ecuador, Peru, Bolivia, Chili, Argentinië
 |
| Mooi overnachtingsplek op circa 4000 meter in de Andes |
 |
| Bergweg in de Andes |
 |
| Boeren brengen hun melkbussen per muildier naar een verzamelpunt |
 |
| Indiase Clock Vine |
 |
| Takken vol met koffiebessen, naar verwachting in augustus rood en rijp |
 |
| Wilde koffieplant |
 |
| Traditioneel huis bij de koffiefinca |
 |
| Wax palms |
 |
| Daar helemaal onderaan de wax palm staat Moniek |
 |
| Andescondor heeft een nest gemaakt, halverwege een wax palm |
 |
 |
| De (velgkiller)ferry over de Rio Magdalena naar de Tatacoawoestijn |
 |
| Tatacoawoestijn |
 |
| Oeps, vergeten selfie te maken, dus even snel voor we het blog uploaden |