another day

 Colombia, Villa de Leyva, maandag 3 juni 2024

En krak zegt m’n enkel als ik in een kuiltje op een grasveld stap en m’n enkel zwik. Ook John hoorde de krak. Daar lig ik dan, op een grasveld vlakbij de Plaza Mayor van Villa de Leyva. We zijn altijd voorzichtig, want stoepen ook in Midden-Amerika zijn een gevaar op zich, ontbrekend of met grote gaten of open putten. Maar even een grasveldje oversteken en boem, daar lig ik.

Maar eerst even terug naar de verscheping van Panama naar Cartagena.

Zaterdagochtend, 25 mei, kunnen we de camper uit de haven ophalen. Gelukkig nog voor het weekend, want we hadden al te horen gekregen dat het mogelijk maandag, maar waarschijnlijk dinsdag zou worden. We zijn met iedereen die z’n camper die ochtend uit de haven kan halen, maar alleen de eigenaren mogen de haven in. De rest wacht met de bagage bij een benzinestation in de buurt (met café). En daar komen de campers! Niemand heeft schade of inbraak of iets dergelijks, alles is helemaal in orde. Er zijn wel wat enerverende administratieve acties aan vooraf gegaan. Op donderdag was de boot eindelijk in de haven van Cartagena aangekomen. Maar vóór het weekend zou hij niet vrijkomen. Op vrijdagmiddag moesten we opeens verschijnen bij de Aduana. Onze agent was daar en de papieren zouden worden afgegeven en moeten door ons worden ondertekend. Snel in een Uber. En we kregen de papieren om de camper de volgende dag uit de haven te halen. Net terug in ons hotel krijgen we een appje: we moeten terugkomen, er zit een fout in de papieren. Inmiddels was het spitsuur en de Uber deed er een eeuwigheid over. Gelukkig net vóór half zes konden we de papieren opnieuw tekenen. De volgende ochtend konden we de camper ophalen. Omdat dit toch sneller was dan verwacht, zijn we nogal halsoverkop uit Cartagena vertrokken. Uiteindelijk hebben we 15 nachten in hotels moeten doorbrengen, 5 in Panama en 10 in Cartagena.

Maar ach ach wat waren we blij om weer in te stappen en zelf te rijden, zelf te weten waar je naar toe gaat, in je eigen bed te slapen, je eigen potje te koken, in je eigen huisje te wonen.

We rijden naar het zuidoosten, een route met veel oude stadjes, bekend als de Pueblos Patrimonio de Colombia. Sommige zijn heel erg mooi, sommige zijn zeker mooi, maar heel erg toeristisch. Zoals Villa de Leyva, waar we nu zijn, heel bijzonder stadje, maar megadruk met toeristen, voornamelijk uit Bogota. Maar we waren er in het weekend, op maandagochtend was het opeens veel rustiger.

Colombia lijkt in veel opzichten een voorzetting van Midden-Amerika: in de laaggelegen gebieden is het erg, erg warm, makkelijk 38-42 graden met een heel hoge luchtvochtigheid. Ook Cartagena is zo heet en vochtig. Maar toen we verder richting zuidoosten kwamen, reden we de bergen in en genoten zo van de koelte. We zitten nu meestal tussen de 1500 en 2200 mtr. Overdag een graad of 25, ’s nachts een graad of 17, heerlijk.

We rijden veel in de bergen, de Andes, die hier nog niet zo hoog is. Het lijkt daarom veel op de Alpen, al we zijn in het dal al op 2000 mtr en ligt de boomgrens ook veel hoger. Het is dus wel degelijk hoger dan de Alpen.

Maar ja, mooi stadje of niet, daar lig je dan met een krak in je enkel. Eerst maar even de pijn laten zakken en dan naar een café strompelen om even koffie te drinken en ons af te vragen wat er aan de hand kan zijn. Ik kan er wel op staan en lopen gaat een beetje.

We gaan toch nog even in de kerk kijken en John bedenkt dat hij dan wel even naar een winkel kan om boodschappen te doen, dan hebben we dat en hoef ik niet mee. Goed idee, behalve dat als hij net weg is, de kerk sluit voor een bruiloft. Ik strompel de kerk uit en bereik een bankje buiten de kerk. Jongens, wat een gedoe.

We lopen, strompelen, terug naar de camper, maar een paar honderd meter van het Plaza Mayor. We leggen een drukverband aan om mijn enkel en we googlen op enkelletsel. We besluiten het aan te zien, zeker omdat ik wel kan belasten. John koopt bij een drogisterij een enkelbrace voor me en het gaat echt beter. Over een paar dagen kan ik weer de 4-daagse lopen.

We hebben wel nog een ander voor ons belangrijk probleem. De Starlink start niet meer op. We zijn in een ander continent. We hebben hem gekocht in Noord-Amerika als mobiel systeem, bedoeld voor mensen die reizen. Dan werkt hij in Noord- en Midden-Amerika, maar dus niet in Zuid-Amerika, want een ander continent. Je wordt niet geacht verder dan je eigen continent te reizen met een Starlink voor reizigers, we zijn er mee bezig, maar het schiet nog niet op. Zou meneer Elon Musk dit weten? Wellicht moeten we hem daar eens over X-en.

In de haven op weg naar de campers.

De campers in de haven bij het ophalen

Bij verscheping moeten je gastanks leeg zijn. Om dit weer snel te vullen, had onze reisgenoot Caroline een man geregeld die naar ons toe kwam (bij een benzinestation) om vanuit een grote gasfles onze gasflessen te vullen. Een dodgy systeem, maar het werkte prima.

De weg naar de Canyon de Chicamocha.

De kabelbaan over de Canyon de Chicamocha.

Barichara, één van de Pueblos Patrimonio

Met wat wind en zon is de was zo droog.

Plaza Mayor van Villa de Leyva, ook één van de Pueblos Patrimonio

De gebruikelijke elektriciteitsvoorziening, ook in Midden-Amerika

Ezels met rietsuikerstengels.

Een wielerronde in het midden van een stad op zaterdagmiddag, alles afgesloten. Maar ja, dat kennen wij ook wel.

Groeten uit de kabelbaan.